Sen getdin... Bir qaranlıq,bir tenhalıq zindanı,ağır bir boşluq qoydun geride. Getdin ve dönmeyeceksen bir daha. Gedişinde haqlısan,bu sevgini bitirmekde haqlısan. Bir söz söyleye bilmedim. Üzüne baxa bilmedim. Qabağında ağlamadım. Eridim,qurtardım. Sonsuzluqda bir insan nece olur... Sesi nece eşidiler? Elvida,sevgilim. Sen heç özünü bele lazımsız,bele deyersiz,bele yalnız hiss etmisenmi? Ayrılıq olum qeder acı ve soyuq. Güzgüye baxıram. Güzgüde gördüyüm bu men deyilem. Gözlerim cehennem alovu... Dodaqlarım möhürlenib. Ellerim titreyir. Üreyim qaynar demirlerle dağlanır. Yoxluğunun bedeli çox ağırdı, Sevgilim. Sevinclerim,xeyallarım,ümüdlerim,rengli dünyam elvida... Elvida heyat,elvida heyatin menası... Heçkim yoxluğunu hiss etmir. Sensiz nece olduğumu heçkim bilmir. Yixib geden sevginin kederini anlamırlar. Dünene qeder xoşbextliyi yaşayırdım ki, torpaq ayaqlarımın altında qalmırdı,qanadlanıb denizlerin üstünde uçurdum. Güneş qeder yaxın idi mene sevgi... Güneş qeder isti ve parlaq... Atdın birdenbire, qanadlariım qırıldı. Süretle yere deydim. Bir boşluqdayam... Heçneyem... Amma dünyanın en varlısı idim. Tebiet bizim üçün canlanardı. İndi ise tozduman içinde bir çöldeyem. Azmişam. Özümü küleklere hevale etmişem. Senin mensiz nece olduğunu bilmirem. Rahatsan? Xoşbextsen? Meni unutmusan? Bele tez nece deyişe bilersen? Dünene kimi gözlerinden sevgini içdiyim, dodaqlarında üreyimi eritdiyim, uğrunda dünyaya meydan oxuduğum ey sevgilim, hardasan? Kiminlesen? Kimlerle könül eylendirirsen? Men burada, terk edib getdiyin yerdeyem. Ama döndüyünde meni görmeyeceyin yerdeyem. Elvida sevgilim... Elvida birdenem... Elvida! Elvida!
