Yalançı gülüşlerimden ayrılarken çevrilib bu son 1 ilde yaşadıqlarıma baxdım.
Boşluğu hiss etdim. Eslinde boşluq her gün var, mense onu duymağın qorxusundan qışqıra-qışqıra danışırdım ki, eşitmeyim.
Hefte içi her gün eladır. Boş vaxtım olmur, dostlar, eylence, maraqlı söhbetler..
Axşam eve yorğun gelmek, başımı yastığa qoyduğum an yuxuya gedirem. Soruş ki bes hefte sonları?..
Yuxunu hesretle gözleyirem, arzulayıram, lakin gelmez..
Boşluq sıxar meni iki divar tek, ezilerem qaranlıqda. Sense yoxsan..
Hansısa küçelerde siqaretini tüstülederek gedirsen. Hara getdiyini heç özün de bilmirsen...
Düzü, heç men de hara getdiyimi bilmirem. İkili yaşamla, gülüb-ağlamaqla,
bu yaşda heç olmayacaq qeder olan problem ve sıxıntılarla hara gedirem gören?
Heç tanımadıqlarımın da yükü ağır gelir artıq.
Bir de dinlemeyeceyem heç kesin derdini.. Belke yüküm azala çiyinlerimden...
Başımı qatmaqdan el çekib heyatıma baxmaq istemirem.. Qapağı xoşbextlik olan,
lakin içi monoloqlardan teşkil olunmuş bir kitaba benzeyir heyatım.
Özüm özüme nağıl danışım, ne qeder? Uda bileceyemmi boğazımda ilişib qalan hıçqırığı?
Reallaşdıra bileceyemmi xeyalını qurduğum arzuları?
Heç olmasa bu defe alınacaqmı istediyim kimi? “Bu defe keçdi, bextinizi bir daha sınayın.”..
Yüz emosiyadan birce anda seçdiyim o xırda gülüş üçün darıxıram. Baxışların üçün darıxıram,
ya da kobud sesin... Men yaşadıqlarım üçün darıxıram, yaşaya bilmediklerim üçün.
Bütün derdimi birce ürek çırpınışıyla unutmağım üçün darıxıram.
Herden xeyallar da üreyi ele berk-berk döyür. Herden bir xatire..
Bir de o xoşbextlik gören gelermi? Men senin üçün darıxıram..
ve Neticem : Sensiz heyat heç nedir...
