Yene bu şeherde üz-üze geldik,
Neyleyek, ayrıca şeherimiz yox.
Belke de, biz xoşbext ola bilerdik,
Belke de, xoşbextik,
Xeberimiz yox.
Aradan ne qeder il keçib gören,-
Tanıya bilmedim, meni bağışla
Men ele bilirdim, sensiz ölerem,
Men sensiz ölmedim,meni bağışla.!
“Ölmedim” deyirem, Ne bilim axı,
Belke de, men sensiz ölmüşem ele,
Qebirsiz-kefensiz
ölmüşem ele.
Belke de, biz onda ayrılmasaydıq,
Ne men indikiydim, ne sen indiki,
Ayrıldıq, şeytanı güldürdük onda,
Bu ilin, bu ayın, bu günündeki,
Ele bu küçenin bu tinindeki
Meni de, seni de öldürdük onda.
Sağımız-solumuz adamla dolu,
Qol-qola kişiler, qadınlar keçir.
Özünden xebersiz, ömründe min yol
Özünü öldüren adamlar keçir.
Keçir öz qanına batan adamlar,
Bir de ki, qan hanı?
Qan axı yoxdu.......
Hamı günahkardı dünyada,
amma
Dünyada heç kesin günahı yoxdu.
Bizsiz yazılmışdı bu tale, bu baxt,
Sapanddan atılan bir cüt daşıq biz.
Belke bu dünyada
On-on beş il yox,
Min il bundan qabaq ayrılmışıq biz.
Halal yolumuz deyişib, nese
Çaşmışıq, biz özge yoldan getmişik.
Belke min il qabaq sehv düşüb nese,
Minillik bir sehve qurban getmişik.
Deyişib yerini belke qış – bahar,
Qarışıb dünyanın şeheri, kendi.
Belke öz betninde
ögey analar
Ögey balaları gezdirir indi.
Ömrüm başdan- başa yalandı belke,
Taleyim başqaymış doğrudan ele.
O yoldan öten qız
anamdı belke,
Belke de, oğlumdu bu oğlan ele.
Bu yalan ömrümde
gören sen nesen?
Belke heç sevgilim deyilsen menim?
Anamsan,
bacımsan,
nenemsen, nesen?
Birce allah bilir, neyimsen menim.
Bizi kim addadar bu ayrılıqdan,
Çatmaz dadımıza
ne yol, ne körpü.
Ölüsen,
dirisen,
her nesen, dayan!
Dayan, heç olmasa, elinden öpüm......
Deyirsen: “ Ölüyem, ölünü öpme.......””
Elimin içinde
soyuyar elin.
Deyirsen:” Sen allah, elimi öpme,
Elimden, deyesen, qan iyi gelir......”
