Beli, aydın olur ki, Allah düşmenleri, Ehli-Beyt (e) düşmenleri o qeder de İslamdan xebersiz deyildirler, İslamdan xeberleri var idi. Bunların imanı yox idi, bunların teqvası yox idi, bunların eqidesi yox idi. Amma xeberleri var idi İslamda ne deyilmesinden. Ele bugünkü zamenemizde de görürk çoxlu sayda melumatlı insanlar var, amma emel etmirler. Yeni bilmek - hele teqvalı olmaq deyil, bilmek hele emel etmek deyil. Tarix bunu gösterir ki, haqla düşmençiliyi olanlar heç de bunu melumatsızlıqdan etmeyibler. Haqdan xeberleri olub, amma nefslerinin ardınca gedib, öz batilliklerinde tamam ardıcıllıq gösteribler. Öz batil yollarında sabitqedem olublar, israrlı olublar. Haqqı bilibler, heqiqet nedir barede melumatları olub, amma beşgünlük dünyalarına göre her şeyi satıblar, her şeyden keçibler.
Amma bu behsden çıxan neticelere baxaq. Birinci görürük evvela Abbasi xelifeleri de, diger hökmdarlar da zahirde özlerini bir İslami simada, özlerini xalqın derdine yanan kimi gösterirdiler. Özlerini bu cür göstermirdiler ki, bunlar xalqdan uzaqdırlar. Hetta aradabir camaatı da yığırlar, camaatın sözlerini de guya eşidirler, derdlerini dinleyirler. Hetta müeyyen derercede camaatdan guya tenqidi de eşitmek, tenqidi qebul etmek qabiliyyeti de tezahür etdirirler. Avamlar da buna hemişe aldanıblar, nece ki, bu gün de aldanırlar. Aldanmaq isteyen her zaman aldanır.
Tarixe nezer salsaq, görürük bir çox sualların cavabı mehz bu aldanılmaqlarda, özünüaldatmaqlarda tapılır. Nece ki, Kerbela müsibetinde İmam Hüseyni (e) – Peyğember (s) nevesini, ümmetin İmamını (e) xarici adı ile şehid etdiler, bu gün de haqseverlere minbir ad qoyub, mehv edirler. Avam kütle de ya qefletde olub, ya da özünü bilmemezliye vurub ki, zülmün baş vermesine müdaxile etmesin.
