kesmeyin. Allah isteyerse, bütün günahları bağışlayar, çünki O Qafur ve Rahimdir, çox efvedicidir, merhemeti ve lütfü boldur”. Bunu Allah-Teala öz uca kitabında bizlere bildirir. Hem de ayede günahının çoxluğu ucbatından canına qıyanlardan behs edilir. Yeni ne halda olursanız-olun, hansı günahı işlemisinizse, ferqi yoxdur, siz Ona yönelin, Ona yalvarın, efvinizi Ondan dileyin. Yazının bu yerine qeder ümidsizliyin ne qeder ağır xestelik olduğundan danışdıq. Bir de bu meselenin başqa semtine baxaq: Beli, Allah-Teala çox merhemetlidir, elediyin bütün günahları bağışlayar, bu Onun şanının ucalığıdır. Onu da bilirik ki, Allah-Teala ananın öz övladını sevmesinden daha çox biz bendelerini sevir. İndi de bu bilgilerden sonra başqa bir problem meydana çıxa biler. Bu defe de: “Allah-Teala onsuz da merhemetlidir, bizim günahımızdan keçer” düşüncesi ile her şeyimizi itire bilerik. İfade etmek ne qeder çetin olsa, ruhumuz titrese bele, yene o sözü burada işletmeli olduq: Allah bizim Allahımızdır, keçer günahımızdan. Beli, Allah bizim Allahımızdır, biz de Onun bendeleriyik. Amma bu mesele bu qeder duyğusuz ifade olunmamalıdır. Allahın merhemetine inanan, Onu tanıyan, bilen insan bütün semimiyyeti ile Ona yönelmelidir. Beli, Allah-Teala bizim günahlarımızı bağışlayar, amma bizim semimi tövbelerimizden ve dualarımızdan sonra. Biz evf dilemek üçün önce tövbe elemeliyik, vicdanımız sızlamalıdır, ruhumuz inlemelidir. Biz, heqiqeten de, xetamız üçün peşiman olmuruqsa, ezab çekmirikse, “Allahım, menim günahımı bağışla” demeye haqqımız var? Nefsimiz bülöv daşı kimidir. Her gün ruhumuzu ona çekib itilemeliyik, her seher doğulanda yeni güne, yeni heyata başlayır kimi başlamalıyıq. Eger biz her gün bu mübarizeye başlamırıqsa, ruhumuzu nefsimizle mübarizede itilemirikse, mütleq o bülöv daşı bizim başımızda partlayacaq.
Biz ne dünen qazandığımız savaba göre arxayınlaşmalı, ne de işlediyimiz günahlara göre ümidimizi kesmeliyik. Saydığımız bu iki variantın her ikisi şeytanın bize hücum

<< 1 [2] 3 >>