[b][red]İki od arasında: biri ümidsizlik, biri arxayınlıq[/b][/red]

Allah-Teala çox merhemetlidir, elediyin bütün günahları bağışlayar, bu Onun şanının ucalığıdır.
Birisi mescide gelir ve mollaya deyir:
- Molla, men 99 adam öldürmüşem. Göresen Allah-Teala menim günahımı bağışlayarmı?
Molla da onun dediklerini eşiden kimi heyretden içini çekir ve cavab verir:
- 99 adam öldürenin günahını bağışlamaq olarmı? Sen heç çabalama, yerin cehennemde hazırdır, vessalam.
Hemin adam da:
- Bir halda ki, menim üçün heç bir ümid yeri yoxdur, onda olmasın 99, olsun 100 deyir ve cibinden çıxardığı bıçaqla mollanı öldürür.
Bu bir misaldır, söylentidir. Doğrudurmu, yalandırmı, bilinmir. Amma bilinen bir şey var ki, heç kesin Allahla bende arasına perde çekmeye haqqı yoxdur. Allah-Teala senin bu günahını bağışlayar, ya bağışlamaz, bu, onun öz işidir. Allahın merhemetinden ümidini kesen ancaq ve ancaq şeytandır. Ümidsizlik şeytanlaşmaqdır. Unutmamalıyıq ki, bizim xetamız ne qeder böyük olsa da, Allah-Tealanın merhemeti ile müqayisede deniz yanında damla qeder de deyil. Beşer tarixinde o qeder sonradan dönenler, ayılanlar var ki. Haqlarında nağıllar, dastanlar yazılıb.
Biz irsen müselmanıq, yeni bu müselmançılıq bize neslimizden gelir, atamız-anamız müselman olduğu üçün biz de özümüzü müselman hesab edirik. Amma bu gün dünyanın uzaq-uzaq ölkelerinde heyatının bir merhelesini xristian, yehudi yaxud başqa din mensubu kimi yaşayan insanlar heqiqeti araşdıraraq könül rahatlığı tapmaq üçün İslamı seçirler. Biz eslinde suyun deyerini, qedrini bilmeyen balıq kimiyik. İslam fitret dinidir ve “Elhemdulillah, müselmanam” sözleri her birimizin dilinde eyni semimiyyetle seslenmir. “Elhemdulillah” sözünü ruhunun derinliklerinden tapıb getirenler müselmançılığın ne qeder böyük nemet olduğunu anlayan insanlardır. İslam dini bize Allah-Tealanın merhemetinden ümid kesmemeyi emr edir: “De ki, ey çox günah işleyerek öz canlarına qıymada ireli geden qullarım, Allahın merhemetinden ümidinizi

[1] 2 3 >>