ALLAHIN KİMDİR?

İki nefer qorxunc çöhreli, vahimeli heykelli, neheng, div kimi qebre daxil oldular.
Ağızlarından ve burun deliklerinden tüstü, od-alov püskürürdü. Ellerinde odda qızarmış, alov saçan gürzler vardı. Onlar yeri-göyü titreden ildırım sesiyle cenazeden soruşdular: “Men Rebbuke?”-Allahın kimdir,

Qorxu ve dehşetden dilim-ağzım qurumuşdu. Ele bildim ki, ruhsuz cenaze onların cavabını vere bilmeyecek ve onlar da heç şübhesiz, gürzlerle ele vuracaqlar ki, qebir alovla dolacaq. Vesfe gelecek bu dehşetde, yandırıcı od daha da artacaq. Yaxşısı budur, men cavab verim. Çaresizlerin çaresizi, dara düşenlerin ümidi Haqqa üz tutub, qelbimde dara düşenlerin yardımçisi Eliyyibni Ebi Talibe (a) mütevessil oldum. (Himayedarlığa çağırmaq, isteyini Allahdan İmam vasitesi ile almaq.)

Onu dost tutursum, qüdret ve qüvvesini bütün alemlerde, menzillerde nüfuzlu bilirdim. İnsanin huşunu elinden alan bele qorxunc, xeterli anlarda Hezreti çağırmaq kimi bir vasitenin yada salınması Allahın nemetlerinden, yardımlarındandır.

“İnsanları mest görersen, hansı ki, onlar mest deyildiler.” (Hecc suresi, 2 aye)
Bu fikir ve düşünce qelbime qüvvet verdi, dilim açıldı. Menim sükutum çox uzandığından, hemin iki şexs misilsiz qezeb ve hiddetle ikinci defe soruşdular: “Allahın kimdir?” Evvelknden yüz defe çetin idi. Qezebden çöhreleri qaralmışdı, gözlerinden od saçırdı. Gürzleri qaldırıb, vurmağa dayandılar.

Amma men evvelki kimi qorxmurdum. Zeif sesle cavab verdim ki, menim mebudum yegane ve oxşarsız Allahdır.
“O Özünden başqa heç bir mebud olmayan, gizlini de, aşkarı da bilen Allahdır. O, rehimli ve merhemetlidir. O, Özünden başqa heç bir mebud olamayan, (mexluqun) sahibi, müqeddes ve pak, emin-amanlıq bexş eden, mexluqatın qeyyumu ve nezaretçisi, qalib, hökmü keçen ve her şeyi fövqünde olan Allahdır. Allah (mürşiklerin) Ona qoşduqları şeriklerden pak ve münezzehdir.”

Dünya heyatında daim her sübh namazından sonra oxuduğum bu ayeleri onlara dedim ki, Adem övladının fezl

[1] 2 3 >>