Yaşım neçe olursa-olsun, uşaq qalmaq isteyirem...
Dizlerim qanayacaq deye, ağaclara çıxmayacağamsa...
Meni isladır deye, yağışdan qorxacağamsa...
Qar deneciklerinin üzüme toxunmasından sevinmeyeceyemse...
Göy üzündeki ulduzlara heyran qalmayacağamsa...
Balıqların nefes almadan suda nece üzdüklerine heyretlenmeyeceyemse...
Bir tırtılın nece kepenek olması meni düşündürmeyecekse...
Uzun-uzadı suallar vermekden bezeceyemse...
Ellerim kirlenecek deye, qumdan qala qurmayacağamsa...
Quşları oxşamaqdan doyacağamsa...
Buludların meni en uzaq diyarlara apara bileceyine inanmayacağamsa...
Ayın sırf gece uşaqlar qorxmasın deye, doğduğunu düşünmeyeceyemse...
Anama yol kenarından çiçek dermeyi unudacağamsa...
Böyük ürek şekli çekdiyim kağızları qeyri-adi bir şey kimi atama göstermeyeceyemse...
Nenemle diz-dize oturub saatlarla söhbet etmeyeceyemse...
Bayramları neçe gün evvelden böyük bir heyecanla gözlemeyeceyemse...
Ac pişik balasını doyurmaq üçün bütün “var-dövletimi” vermekden çekineceyemse...
“Böyük balıqlar balaca balıqları udur” sözlerini dünyanın en dehşetli sözleri kimi üreyimde tez-tez tekrarlamayacağamsa...
Dostlarım arasında ciblerindeki pula göre ferq qoyacağamsa...
Her gün yeni bir şey öyrenmekden el çekeceyemse...
İncikliklerim, küskünlüklerim uzanacaqsa...
Etrafımı şübheler, qorxular bürüyecekse...
Haqlı da olsam, susmağa sebrim olmayacaqsa...
Heyatın “qara renglerine” döze bilmeyeceyemse...
Her gece meni, dünyanı ve bütün insanları ilanlardan, eqreblerden, bir de qaranlıqlardan qorusun deye, Allaha dua etmeyeceyemse...
Ve yalnız mene yaxşılıq edenleri “seveceyemse”... böyümek istemirem, uşaq qalmaq isteyirem. Hem de yaşım neçe olursa-olsun, uşaq qalmaq isteyirem...
