cuzi de olsa umid vardi. Bu xirdaca umidlerle nefes alirdim sanki. Sevdiyi qizin bir oglana onu dost kimi gorduyunu soylemesinin nece hiss oldugunu ancaq bunu yashayanlar basha dushe biler. Gunler kechir onun fikri deyishmirdi. Onu chox incitmirdim, adet olunmush sevgi mesajlari yazmirdim. Yalniz ureyimin mene soylediklerini ya da sirf ikimizin munasibetini eks etdiren mesajlar. Bu onu chox narahat etmirdi. Onu incitmek, chetin veziyyetde qoymaq heyatimda istediyim en son shey idi. Artiq ne edeceyimi bilmirdim, bu qeder charesiz oldugum yadima gelmir. Ona her defe ureyimi achdiqca, sevdiyimi, bize bir shans yaratmagini xahish etdikce menden daha da uzaqlashirdi. Bir soz verdim, artiq ona bu barede hech ne demeyecekdim. O meni dost kimi bilir mense onu sevirdim. Hele de sevirem… Sonunu bile-bile, hech vaxt “biz” olmayacagini bile-bile. Ureyim yorgun, Her bir umidini yarpaqlar kimi tokur. Geriye hech bir yarpaq-hech bir umid qalmayacaqmi? Umidsiz… hech bir shey qalmayacaq…

<< 1 2 [3]