Qeybet en böyük günahlardan sayılır. Bildiyimiz ki, insanın heyatda en böyük sermasyesi onun heysiyyet ve abır-heyasıdır. Bunları tehlükeye salan her bir şey ele bil onun canını tehlükeye salmışdır. Bezen şexsiyyetin terroru, şexsin terrorundan daha ağır hesab edilir. Ona göre de onun günahı bezen nefsi qetlden de ağırdır. Qeybet sözü, adından göründüyü kimi, kiminse yoxluğunda onun haqqında menfi danışmaqdır.

Qeybet, yeni kiminse eybini ifşa etmekdir. Bu onun cismi, exlaqi, emeli eybi ola biler, bu onun libasına, evine, heyat yoldaşına, övladına ve bunun kimi şeylere aid ola biler. Ona göre de eger kimse başqasının aşkar sifetini beyan ederse, bu qeybet sayılmaz. Ancaq eger bu hemin insanı mezemmet etmek ve ya eybini axtarmaq menasında olmamışdırsa. Bu halda haramdır. Meselen bir insanı mezemmet ederek, deyesen ki, o insan kordur ve ya boyu alçaqdır.

Qeybetin axiretdeki siması

Eziz Peyğemberden (s) neql olunur: “Merac gecesi bir qrup insanları od içinde gördüm ki, murdar yeyirdiler. Cebrailden soruşdum ki, bunlar kimdirler? Dedi: Bunlar o keslerdir ki, dünyada murdar eti yeyibler. Yeni insanların qeybetini edibler”.

Bu şerif hedise esasen, qeybet axiretde murdar eti yemekle tecessüm edecekdir. “Hucerat” suresinin 12-ci ayesinde Allah Teala buyurur: “Beziniz bezinizin qeybetini etmesin (bir-birinizin qiyabında pisliyini söylemeyin!). Sizden biriniz ölmüş qardaşının etini yemeye razı olarmı? Siz buna nifret edersiniz”.

Bezi tefsirçiler bu ayenin altında yazırlar ki, müselman qardaşının abır-heyası, onun bedeninin eti kimidir. Bu abır-heyanı qeybetle tökmek ve sirlerini ifşa etmek - onun bedeninin etini yemeye benzeyir. Çünki, qeybet olunan kes de ölmüş insan kimi özünü müdafie etmeye qadir deyildir. Başqa sözle desek, İslam cemiyyeti müselmanlardan teşkil edilmişdir. Bu möminler de Allahın buyurduğu kimi qardaşdırlar. Bu zaman heç vaxt razı olmazsınız ki, qardaş saydığınız insanın etini yeyesiniz. Çünki buna nifret edersiniz. Ona göre de gerek

[1] 2 3 >>