Qiyamet qopmuşdu. Qeyri-adi bir izdiham var idi. Her yer insanlarla dolu idi. Kimisi çaşqın-çaşqın etrafına baxır, kimisi sağa-sola qaçır, kimileri yerde diz çökerek başını ellerinin arsında gizleyirdi.

Sanki üreyi yerinden çıxacaqdı…. Soyuq ter basmışdı. Dünyada iken qiyamet, sorğu-sual ve terezi haqqında çox şey eşitmişdi. Ancaq mehşer meydanındakı ürperti, qorxu ve gözlemeyin bu qeder dehşet vereceyini heç vaxt düşünmemişdi. Her kes öz növbesini gözleyir ve novbesi çatınca hesaba çekilmek üçün çağrılırdı. Növbe ona gelib çatmişdı. Onun adını çekmişdiler. Teşviş içinde sağa-sola baxır. Dodaqları titreye-titreye:

-Meni çağırdınız? –deyir.

Izdiham birden aralanır qarşısında bir yol açılır. Iki nefer qollarına girir. Bunlar mehşer meydanının xidmetçileri idi. Izdihamın arasından çaşqın baxışlarla keçir. Meydanın merkezine gelirler. Xidmetçiler yanından uzaqlaşırlar. Başı önüne eyilir… Bütün heyatı gözlerinin onunden gelib-keçir. öz-özüne:

-Şükür olsun, gözlerimi dünyaya açdığım evde her zaman dinine en gözel şekilde emel etmeye çalışan insaları gördüm. Atam ibadetlerine heddinden artıq hessas yanaşır, dostları ile dini söhetler teşkil edir, malıniı Islam yolunda xercleyirdi. Anam da onun kimi. Men de her zaman onlar kimi oldum. İnsanlığa xidmet etmeye çalışdım, onlara Allahdan danışdım. Namazımı qıldım, orucumu tutdum. Ferz olan ne varsa, yerine yetirdim, haramlardan uzaq durdum….
Bunları düşünerken yanaqlarından göz yaşları süzülürdü. Öz-ozüne:

-Rebbimi sevirem, heç olmasa sevdiyimi düşünürem,-deyirdi. Amma bir terefden de:

-“Onun üçün ne etsem, yene azdır, bu menim cenneti qazanmzğıma kifayet etmez. Yegane umidim Allahın bağışlaması ve rehmetidir,” –deye düşünürdü.

Hesab çox uzun çekdi. Qorxudan mucuq-muncuq ter tokur, tir-tir titreyirdi. Gözleri terezinin millerinde qalmışdı. Neticenin ne olacağını gözleyirdi. Nehayet, oradan onu çıxardaraq evvel olduğu yere getirirler. Höküm verilecekdi. Önce adı oxundu. Artıq ayaqlarının üstünde dayana

[1] 2 3 >>