Quranda ALLAH iki insan tipinden behs edir:
ALLAHın varlığının ferqinde olan, inanclı, ALLAHın ayelerini gören, axiretin varlığını bilen ve heyatını ona göre yaşayan insan. Bu insanın şüuru tamamile açıqdır. Hadiselerin ALLAHın idaresinde olduğunu hiss edir. Her hadisenin özü üçün bir imtahan olduğunu ve xüsusi olaraq yaradıldığını bilir. Her şeyden ehemiyyetlisi bu dünyanın xeyal olaraq beyninde yaradıldığının ve ALLAHın özünü her an sınadığının şüurundadır. Bu sebebden heç bir hadiseye heyretlenmez ve kederlenmez. Çünki hadiselerin hamısının ALLAH terefinden şüurlu şekilde ve hikmetle yaradıldığını bilir. Şüuru açıq olan imanlı insan hadiselerin arxasındakı hikmetleri bele görür: Meselen, işe gederken yolda qeza ve ölü gördüyünde o insanın qederinde teyin olunan vaxtının geldiyini ve ALLAHın canını aldığını düşünür. O adamın sonsuza qeder davam edecek axiret heyatının başladığını ve ALLAHın hüzurunda hesab verdiyini bilir. İmanlı insan gerçek menada eşidir, gerçek menada görür ve gerçek menada hiss edir. İmanlı bir insan her baxdığı yerde ALLAHın ayelerini ve zatını görür. Üreyi ise imanından öteri yumşaqdır. Özüne ALLAHın bir ayesi xatırladıldığında derhal herekete keçir, ayeler qarşısında tesirlenir ve özünü düzeldir. Bu da o insanın gerçek menada eşitdiyini ve hiss etdiyini gösterir. İnsan ancaq özüne iman verildiyi anda heqiqeten gören, eşiden ve hiss eden birine çevrilir. Yeni, yaşayan bir ölüden gerçek menada yaşayan bir insana çevrilir.
Quranda behs edilen diger insan ise imansız, ALLAHdan xebersiz, yalnız dünyanı yaşayan insandır. Bu insan dünya heyatına ve onun qarışıqlığına dalıb gedir. Süretle axirete yaxınlaşdığını ferqine varmır. Gerçek heyatın esl ölümden sonra başladığını ve sonsuz bir heyat olduğunu heç düşünmür. ALLAHın ayelerini bilmediyi üçün bunları göre bilmir. ALLAHın özünü davamlı olaraq yoxladığını, sınadığını bilmir. Hadiseleri hemişe sebeblere göre qiymetlendirir. Eger evden bir az keç çıxsaydım qezaya düşmeyecekdim, eger yavaş

[1] 2 3 >>