etmek lazımdır ki, evveller onlar suşinin daxiline düyü elave etmiridiler. İş orasındadır ki, çinli heroqlif olan bir şexs araşdırmaları zamanı suşinin “turşuya qoyulmuş balıq” olduğunu bildirmişdir. Min iller bundan evvel düyü yemeklerin en esas hissesi olmaqla yanaşı, balıqların saxlanılması üçün de ehemiyyetli idi. Teze balıq balaca hisselere bölünürdü, duz elave edilerek, düyünün içerisine salınırdı. Düyüde heqiqeten qıcqırma prosesi gedirdi, bunun kömeyi ile balıq tam bir il müddetine saxlanılırdı. Yemeye ehtiyac duyulan vaxtlarda çıxardılır ve süfreye verilirdi, eger düyüye heç bir ehtiyac olmazdısa, bu zaman növbeti balıqların saxlanılmasında istifade edilmesi mümkün idi. Yalnız XVI esrde turşuya qoyulmuş balıqla düyünü birlikde vermeye başladılar ve neticede düyü suşinin ayrılmaz bir parçasına çevrildi. Hemçinin bundan sonra düyünü göbeleye, terevezlere ve bir çox başqa mehsullara da qatırdılar. Belelikle ehali müxtelif dadları, spesefik teamları ve yemekleri elde etdiler.

Bu müddete qeder balığın saxlanılması üçün düyünün daha tez qıcqırdılması prosesi tapılmışdı, belece artıq neçe aylar yaxud bir il gözlemeye ehtiyac yox idi, sayılmış günler yemeyin hazır olmasına sebeb olurdu. XVII esrde artıq heqiqi düyü suşisi meydana geldi, bu yemeyin terkibine düyü, düyü mayası, deniz mehsulları ve terevezler elave edilirdi. Belece balığın turşusunun alınması üçün istifade olunan düyü özünemexsus bir teama çevrildi.

Sonrakı inkişaf etapı

Suşinin sonrakı inkişaf etapı düyünün içerisine sirkenin elave edilmesi oldu ve neticede uzunmüddetli qıcqrımaya ehtiyac qalmadı. Bu sirke daha çox düyüden ve meyvelerden teşkil olunurdu. Hemçinin daxiline su, bezen ise şeker tozu elave edilirdi, ayı pencesi adlı bitki, bal ve deniz bitkileri, daha sonra ise içerisine suda bişmiş düyü qatılır, bura da balıq, deniz mehsulları, terevez qatılaraq, bir müddet pres altında saxlayırlar. Bu xörek çox böyük meşhurluq elde etdi ve Tokioda - 1868 – ci ilde İdo adlanan yerde çoxsaylı

<< 1 [2] 3 >>