D A N T E N İ N Y U B İ L E Y İ

- Bu gece bu qoca bu ocaq.

- Bu gece. Bu qoca. Bu ocaq.

- Bu gece, bu qoca, bu ocaq.

- Yox, yox, bir de yox.

Tamaşa salonu bomboş ve qaranlıq idi. Salonun orta sıralarından birinde ikice nefer eyleşmişdi - Rejissor ve ressam. Daha doğrusu ressam Rejissorun arxasında - daldakı sırada oturmuşdu, Rejissorun çiyni üzerinden ireliye eyilib sehneye baxırdı.

Rejissorun qarşısındakı kiçik masa zeif çıraqla işıqlanmışdı. Masanın üstünde çıraqdan başqa perakende kağızlar, karandaşlar, külqabı, disksiz qara rengli daxili telefon, bir şüşe «Badamlı» ve bir stekan vardı.

Meşq gedirdi.

Rejissor yerinden sıçrayıb iti addımlarla sehneye teref getdi. Sol procektorla işıqlandırılmış sehnede iki nefer qrimsiz aktyor dayanmışdı. Libasları da ele öz adi paltarları idi.

Rejissor qıvraq bir sıçrayışla pillekenleri qet edib sehneye qalxdı, ön terefde dayanmış qarabuğdayı sinli kişiye yanaşdı:

-Feyzulla, atam, qardaşım, - deye sakit ve temkinle da:nışmağa çalışdı, - özüve yazığın gelmir, bize gelsin. Seher doqquzdan burdayam, ağzıma bir tike çörek almamışam. Atam-anam sene qurban, axı biz de yazığıq. Bütün eserde üç kelme sözüm var; onu da ferri deye bilmirsen. Axı bu zehirmarın harası çetindir: Bu gece. Bu qoca. Bu ocaq. Vessalam.

Feyzulla çirkli, ezik desmalını çıxartdı, telesik-telesik üzünün, alnının terini sildi.

-Bu saat, bu saat, - deye Rejissoru sakitleşdirmeye çalışdı. - Bu saatca, bu saatca deyecem, darıxma.

Rejissor papirosunu «Kazbek» qutusuna döyecledi, üfürüb damağına qoydu, yandırmadı.

-He, di de görüm.

- Baş üste, bu saat, bu saat.

Rejissor kibrit çekdi, arxaya çevrilmeden gerisinde dayanmış aktyora:

-Elikram, replika, - dedi.

Arxada dayanmış aktyor Feyzullaya müracietle:

- Bes hanı? - deye soruşdu.

Feyzulla:

- Bu kece bu qoca bu ocaq, - dedi.

Rejissor:

- Tfu, senin... - deye sözünü yarımçıq kesib becid bir yerişle sehneden düşdü, yerine qayıtdı, papirosu külqabıya

[1] 2 3 ... 45 >>