Yağış üçüncü gün idi ki, dalbadal tökürdü. Onlar çetinlikle de olsa eve soxulan onayaqlı deniz xerçenglerini eşiye qovurdular; Pelayo çubuqla xerçengleri vurur, sonra su basmış heyete daşıyır, daha sonra ise denize tullayırdı. Öten gece teze doğulan körpenin qızdırması qalxdı; görünür, nemişlik ve üfunetden idi. Çerşenbeden beri külli-alem qem-qüsseye belenmişdi; göy ve deniz sanki bozumtul, kül rengli kütleye dönmüşdü; martda xırda qumcuqlar üstünde berq vuran sahiller ve çimerlik palçıqlıydı, onurğasız, yumşaq bedenli çürümüş heyvanların sulu horrasına çevrilmişdi. Günün günorta çağı hava ele qaranlıq oldu ki, Pelayo heyetdeki lemin küncünde terpenen ve yanıqlı-yanıqlı inildeyen şeye baxmağa macal tapa bilmedi. Bir qeder yaxına geldi, gördü ki, bu, hedden artıq qocalıb elden düşmüş bir mexluqdu; üzüqoylu palçığın içine yıxılıb; görünür, ayağa durmağa cehd edib, lakin neheng qanadları buna imkan vermeyib.

Pelayo bu kabusdan qorxdu, xeste körpesinin alnına yaş sarğı qoyan arvadı Elisendini çağırmağa qaçdı. Onlar ikilikde palçığa batmış bu qeribe mexluqa kirimişce baxdılar, ele bil her ikisini don vurmuşdu. Qorxunc mexluq dilençi kökündeydi. Onun rengsiz tükleri yalın alnına tökülmüşdü, ağzında demek olar ki, bir dene de dişi qalmamışdı; bütün vücudunda böyüklükden eser-elamet yox idi. Amma onun neheng, qırğınınkına benzeyen zavallı qanadları bu yarımbedbext heyetin keçilmez palçığında batıb qalmışdı. Pelayo ve Elisendi bu adama uzun müddet diqqetle tamaşa etdiler, nehayet, onun qeribe görkemine alışdılar. Qeribe mexluq onlara hardasa tanış kimi de göründü. Daha sonra er-arvad üreklenib hetta onunla danışmağa başladı. Lakin o, hansısa başa düşülmeyen bir şivede cavab verdi, sesi xırıltılı denizçi sesine benzedi. Pelayogil mexluqun qanadlarını unudub derhal düşündüler ki, bu, qasırğadan denizde batan hansısa xarici gemiden düşmüş matros ola biler. Her halda, onlar her iki dünyanın işlerinden başı çıxan çoxbilmiş qonşu arvadı çağırdılar. Qonşu arvad qorxunc

[1] 2 3 ... 8 >>