Uşaqların kiçik olması bir şeyleri anlamadığı menasına gelmez. O qeder temiz bir derrakeye sahibdirler ki, olduqları mühitde danışılan her şeyi zehni olaraq beyinlerine hekk edirler. Derrake inkişafları belelikle formalaşır. Uşaqların yanında danışdığımız her kelme çox mühüm, zehni yaxşılıqla ve faydalı melumatlarla doldurmaq kimi, pis ve faydasız melumatlarla tamamile bizlere bağlıdır. Uşaq deyib keçdiyimiz ve vece almadan danışdığımız her mövzu uşağımızın beyninde yer alır ve bu melumatların normal olduğunu beyin artıq qebul edir.
Nümune olaraq, uşağınızın yanında başqa bir insanı pisleyerek danışmağınız, onun beyninde “anam başqaları haqqında bele danışırsa, men de danışa bilerem” – siqnalı çalır. Ya da ata televiziya izlediyi zaman söyüş söyürse, uşaq zehni olaraq “he demeli, men de bir şeyler izlediyim ya da esebleşdiyim zaman söyüş söye bilerem” – siqnalı alır. Bu sebeble ya «XEYİR» danışaq, ya da susaq. Övladlarımızın beyenmediyimiz exlaqı uşaqlıqdan bizim verdiyimiz pis siqnalların bir yaranmasıdır.
