Bir münasibet emek verilerek kamilleşer. Heç bir sevgi göyden düşmür ve heç bir sevgi de çox sehvi bağışlamır. Eger çox bağışladığın münasibet varsa, demeli orada ne sevgi qalıb, ne inam. Amma mövzumuz bu deyil. Mövzumuz lazım olmayan adama serf edilen boş enerjilerdir. Dibçeye çinar ağacı ekmek kimi bir netice çıxır ortaya. Bir insanın zövqünü formalaşdıra bilersen. Geyimini deyişersen, dinlediyi mahnıları, yaşadığı yeri, yeni maddi menada çox şeyini. Lakin xisletini esla deyişe bilmezsen. Bir ilan evcilleşe bilmez. Sene bağlanar, amma bir sabah oyanarsan ki, dolanıb seni boğur. Seni boğmaq üçün yox, xisleti odur deye edir bunu. Onun tebieti ilan olmaqdır ve sen bir ilandan aslan, dovşan, ne bilim ağlına gelen her hansı başqa bir canlı yarada bilmezsen. Eger desen ki, “men alındıracağam”, yorulmayasan eziz. Sadece bir nüansı unutma, sonda şikayetlenme. Amma ağıllısansa, burax ilan ilana, quş quşa, qurd ise qurda qalsın. Sen ise nesense özüne onu seç.
