Her şeyden evvel düşünce olmalıdı. Heyatı yoxsulluqla keçmiş insan bunun sebebini özü üçün müeyyenleşdirmelidi. “Bravo”dan bir torba erzaq alıb vermekle adamı bataqlıqdan çıxara bilmeyeceyik. “Qreçka” bir hefteye qurtaracaq. Amma düşünce bir ömür lazım olur…
Düşünce onurğa sütunudu. Yoxdusa, yeriye bilmeyeceksen, en yaxşı halda sürüneceksen…
Qarşına çoxuşaqlı aile çıxır. Ana, ata bir çeten külfeti gösterib deyir ki, uşaqlarım acından ölür. Üreyin parçalanır, dost-tanışla yığışıb aileye gücün çatan qeder kömek eleyirsen. Sonra başın öz derdine qarışır. Üstünden bir il, ilyarım keçir. Aile yene seni axtarır. Söhbetin ilk deqiqesinde melum olur ki, bir uşaq da dünyaya getiribler…
İnsan düşünmelidi, etrafında baş verenleri saf-çürük elemelidi. İnsan heqiqeti görmeye çalışmalıdı. İnsan en azı özüne faydalı olmalıdı. Özüne faydası deymeyen adamların bir yere yığışıb vetene xeyir vere bileceyini düşünmek de bir ayrı axmaqlıqdı. Yene düşünce… Bir daha düşünce…
