Tural gelen mesaj sesine oyandı.

Yeni sifariş geldi. Avtomatik saata baxdı: 17:42.

Yene tıxacda qalacaq. Bu saatlarda olan işi heç sevmirdi. 4-5 manatlıq bir işe göre uzun vaxtı boş keçirmeyi sevmirdi.

Artıq avtomobilde yatmağa öyreşmişdi ve heç neye reaksiya vermirdi – ne tıxacda duran ve ses salan neqliyyat vasitelerinin, ne şeherin gurultusu: onu oyadan ancaq yeni müşterinin olması haqda siqnal mesajı idi.

Her yeni sifariş mesajlarını eşidende Turalın içinde mübarize başlayırdı: sifariş pul qazanmaq demekdir, amma eyni anda o her defe yeni müşteri görende narahat olurdu. Zarafat deyil – 6 il bankda işledikden sonra öz ehatesini genişlendirmekle yanaşı,o hem de müeyyen menada eqoya da malik idi. Her gün işe – seliqeli bank binasına kostyum qalstukla gelen, müşteriler terefinden ciddi iş gören bir insan kimi qebul edilen şexs olmuşdu.

3 ildir taksi sürdüyüne baxmayaraq, o hele de bu işden utanır ve etrafından bunu gizledirdi. “Harada işleyirsen?” sualına ise “Bir dostumun firması var, orada fırlanıram” – deye cavab verirdi.

Ancaq evdekiler bilirdiler ki, Tural her gün seher evden taksi sürmeye çıxır.

Son 1 ilde nömresini tanımadığı bir neçe tanışı avtomobile oturanda onu tanımışdı. Her iki teref de teeccübünü gizlede bilmirdi, o ilkin anlarda – “Tural sensen?!!!” sualı qarşısında donub qalırdı. “Vaxtım olanda çıxıram benzin pulu üçün ele-bele gezintiye” dese de, üzündeki pert ifade her şeyi gösterirdi.

Sifarişin olduğu ve getmek istediyi ünvanlara baxdı – Nerimanov metrosundan Sahil metrosuna. Derhal isteyirdiler taksini. Avtomobili işe saldı ve soyuqdan donan boynunu sağa-sola çevirdikden sonra verilen ünvana getdi. Telefonuna zeng geldi ve genc bir xanım “Salam, taksi sifariş etmişdim. Siz uzaqdasınız?” soruşdu.

“Yox xanım”- deye cavab verdi Tural. “Artıq burdayam. Siz hansı binadasınız?”

Etrafdakı yaşayış binalarına baxırdı ki, bina nömresini tapsın.

“Men bankdayam. Zehmet

[1] 2 3 ... 9 >>