Biri vardı
min denesi
onun üçün
yüz olardı.
Biri vardı
dağlar onu
gören kimi
düz olardı.
Papağı da qırmızıydı,
yanağı da,
dodağı da.
Çox olmuşdu evin gelib qalanı da,
qonağı da.
Olmamışdı heç belesi.
Men onu heç görmemişdim.
Deyirdim ki, öz-özüme
"Ne yaxşı ki, ölmemişdim..."
Ne yaxşı ki, o gelmişdi
gedenlerin sonrasında.
Ne yaxşı ki, dayanmışdı
qelb evimin ortasında.
Menim onunla yediyim
duz-çörek de bal dadardı.
Her gün mene duz vererdi,
her gün meni aldadardı.
Tez bitmişdi hekayemiz,
şirin olan yuxu kimi...
şeir kimi,
nağıl kimi,
en sevimli qoxu kimi.
Men yuxuda idim hele
çox tez idi.
Sabah erken
gece düşdü otağıma
qelb evimden o gederken.
Oyanmışdım, ağlayırdı,
qırmızıydı yanaqları.
Papağı da qırmızıydı,
qırmızıydı dodaqları.
Hemin onu sevmişdim men,
hemin biri menim idi.
Varlığıyla menim idi.
Yoxluğuyla menim idi.
