Sen deme tezeden sevmek olarmış…
Sen deme tezeden sevmek olarmış,
Tale de tezeden güle bilermiş,
Küsüb gözüyaşlı geden mehebbet
Peşiman-peşiman döne bilermiş.
Ürek bulud kimi boşalırsa da
Demek bulud kimi tezeden dolur.
Sonuncu şölesi titreyen şamdan
Ayrı bir şamı da yandırmaq olur.
Sen deme tezeden sevmek olarmış,
Köhne yaraları vaxt, zaman silir,
Kesilen budaqla ölen ağaclar
Teze pöhrelerle dirile bilir.
Ağlaya-ağlaya dünyaya gelib
Biz ana südüyle gülmemişikmi?!
Her axşam sapsarı batan güneşi
Her seher teze-ter görmemişikmi?
Sen deme tezeden sevmek olarmış,
Sevgi fürset deyil quş kimi uça.
Ne de kölgedir ki,
Qaçasan qova,
Ya da sen qovasan
O senden qaça…
Çıxarsan qelbinden öten sevgini,
Bir gün de tenhalıq sıxacaq seni.
Kimese etdiyin yaxşılıq kimi
Mehebbet qarşına çıxacaq senin.
İlk sevgi yuvadan düşen quşcuğaz,
Körpe qanadları pöhrelenmeyib.
Mecnunun ahıyla uçan mehebbet
Min hiyle eliyle yere enmeyib…
Men ki görmemişem sevgini susan,
Mehebbet zirvede beslenen qarmış.
Kim deyir bir defe sevilir insan,
Sen deme her zaman sevmek olarmış…
