telesen insana ithaf...

Çatdırmıram... Telesirem...

Son zamanlar gün erzinde beşer övladının en çox xatırlatdığı sözlerden biri.

Seher tezden ayağa qalxır. Telesik seher yemeyini ala-yarımçıq yeyir. Evden telem-telesik çıxır. Dersemi, işemi, problemlerini hell etmeyemi – telesir insan...

Her gün, her saat telesir insan...

Haraya telesir? Hara narahatdır gecike?

Bezen heç bu sade suallar haqqında düşünmeye vaxt da elemir.

Axı o, telesir...

Qeribedir, ele deyilmi?!

Telesir. Amma hara telesdiyini de bir düz-emelli oturub düşünmür.

Bir düşünmür ki, hara telesir? Ne üçün telesir? Kime göre telesir? Neye göre telesir?

Telesmek. Vaxtsızlıq. Günümüzün en acı gerçekliklerinden biri.

Vaxt elemir insan. Hetta özü ile danışmağa da vaxt elemir insan. Özü ile bele yadlaşıb insan.

21 esrin özünde daşıdığı bütün tereqqiye reğmen, onun getirdiyi rifaha, fiziki işlere vaxtın qenaet edilmesine, texniki, kemiyyet xarakterlı meşğuliyyetlere vaxt itkisinin qat-qat azalmasına reğmen, «vaxtsızlıq sindromu» baş alıb gedir.

Özüne vaxtı yoxdur, valideynlerine vaxtı yoxdur, övladına vaxtı yoxdur, dostuna-tanışına vaxtı yoxdur, tebietle ünsiyyete vaxtı yoxdur…

Vaxtı yoxdur. Axı o telesir.

«Telesen insan» da demek olar ona. Vaxtı olmaya insan da demek olar ona.

Amma haraya telesir? Sonunu bilmirmi!?

Gündelik heyatda tebii yekununa bunca qeti suretde defelerle xatırladılan insan. Nece özünün de bir gün bu aqibetle üzleçeyeceyinin ferqine varmır! Zaten axı o telesdiyi ve qaça-qacda olduğu, artıq demek olar ki, özüne mexsus olmadığı bir vaxt axarında, teleserek gedib bu heyata «elvida» deyenleri de son menzile yola salmağa da teleserek qatılır...

Neden bu telesme?! Neden bu vaxtsızlıq?!

Eslinde belke özünü unudub insan?! Özünü unudub, öz yerini, öz missiyasını, öz başlanğıcını, öz istedadlarını, öz zövqünü, öz sevicini, öz kederini unudub insan…

Artıq sevincini de, kederini de, sevgisini de, nifretini de tebiilikden, teravetlilikden

[1] 2 >>