Bismillehir-Rahmenir-Rahim!


Beşeriyyet, tarix boyu heç bir mövzuya, kamil insan axtarışı qeder böyük diqqet yetirmemişdir. Bes göresen insanı öz mahiyyetini daima tehlil etmeye ve özünü daha çox derk etmeye ne vadar edir?

Bu suala cavab kimi müxtelif sebebler göstermek olar. Lakin, düşünürük ki, bunların hamısının kökünde insanın praqmatikliyi durur. İnsan, özünün mövcudluğundan ve ona verilmiş imkanlardan en maksimal mümkün ola bilen netice elde etmek isteyir. Ve bu maksimal netice mefhumunu beşeriyyet, kamil insan anlamına inikas etmişdir.

Eger insanın idrakının inkişaf merhelelerini tehlil etsek, melum olur ki, bu gün bu axtarışlar, özünün böhran heddindedir. Ola bilsin ki, bu böhran müasir insanın öz varlığının mahiyyetinin primitivleşdirilmesine qarşı müqavimetinin bir növ tezahürüdür. Belke de bu, müasir «elmin» yuvarlandı]ı doqmatizme göre tövbe etmek arzusundan ireli gelen bir hissdir.

Bir şey tamamile aşkardır - müasir, postmodern insanı özünü axtarmaqdadır. Ve bir çox hallarda bu axtarış, zekalarda telatüm yaradan dühaların verdiyi tekanın neticesidir. Etalete qarşı qiyam eden bu insanların beşeriyyeti düşündüren ve narahat eden bütün suallara cavab verib-vermemesi o qeder de önemli deyil. Esas odur ki, onlar beşeriyyeti silkelemeye, ruhi durumdan uzaq olan bir zombileşmenin mehvedici yolundan döndermeye müveffeq oldular. Onlar beşeriyyeti yeni bir müsteviye - öz varlığının ve mahiyyetinin derk edilmesi müstevisine yönelde bildiler. Elbette ki, beşeriyyetin öncülleri olan böhran filosoflarının eserlerine bu günün ucalığından müxtelif cür nezer salmaq olar. Lakin, onların felsefi qiyamlarının beşeriyyeti xilasedici axtarışa sövq etmesi - tekzibedilmezdir. Onlar, bizi, özümüze kenardan baxmağa vadar etdiler, özünüderkden qorxmamağı öyretdiler.

Felsefenin ve psixoanalitikanın görkemli nezeriyyeçileri hesab edirler ki, bu vücudi sarsıntılardan qorxmaq lazım deyil. Axı, mahiyyet etibarile daxili ve xarici bütlerin bele sındırılmasının

[1] 2 >>