SUSQUNLUĞUM.
Afa. Q
Bölüm 11. Şam yemeyi
Mahire xanımın evinden ayrıldığımızda artıq axşam olmuşdu. Eve getmek üçün maşına oturmazdan evvel Mahir ellerimi tutub qarşımda dayandı.
-Men heç vaxt inanmazdım ki, menim qarşıma senin kimi biri çıxar. Esma sen mene Allahın hediyyesisen. Heyatımı düzeltmek üçün, mene doğruyu yalnışı göstermek üçün gönderilmiş uğur meleyimsen. Artıq sensiz bir an yaşamaq bir yana heç düşünmek de istemirem. Evlen menimle.
Ola bilmez... Yene dondum... Bu artıq adet halını aldı. Mahirin elimi dodaqlarına yaxınlaşdırması ile yuxudan oyandım.
-Cavab vermedin?
-Sen soruşmadın ki,
-Önünde diz çöküm?
-Yox yox sevmirem ele şey.
-Heç mende sevmirem amma istesen ederdim.
-Sen dediyini bir daha başdan de amma sual formasında.
-Yaxşı... Men heç vaxt inanmazdım ki,
-O qeder başa dönme sadece son cümlen.
-Son cümlem nece idi?.... He xatırladım... Esma menimle evlenersen?
-Düşünmeliyem.
-Şansını zorlama qıvırcıq. Ya indi he de ya da qaçırıram seni.
-Yaxşı yaxşı. He evlenerem.
Mahir meni qucağına alıb fırlatmağa başladı. Özümü o qeder xoşbext hiss edirdim ki, bunu heç kim elece de heçne poza bilmezdi. Mahir meni yere qoyub üzümü elleri arasına aldı.
-Esma ailenle danış, en qısa zamanda elçi gelmek isteyirem. Atan bizim bir birimizi ne qeder sevdiyimizi gördüyü zaman o, aileye verdiyi sözü verilmemiş hesab eder.
Men biraz evvel böyük danışdım deyesen. Bayaq göylerde idimse indi çox süretli bir şekilde yere çırpılmışdım. Mahir bu evlilik meselesinin sadece verilmiş bir sözden ibaret olduğunu düşünürdü, bir müqavile şerti olduğumu bilmirdi. Zoraki gülümseyerek maşına eyleşdim. Biraz evvel ki, heyecanımı sevincimi elimden almışdılar sanki. Mahir meni eve ötürüb getdikden sonra birbaşa otağıma qalxaraq özümü yatağa atdım. Ne olur olsun bu meseleni hell etmeye çalışacaqdım. Valideyinlerimin gelişini gözlemekden başqa çarem qalmamışdı. Getdikce sebirsizlenirdim onların gelişi ve biran önce danışmaq üçün. Artıq Mahirsiz yaşaya bilmeyeceyimden

[1] 2 3 ... 6 >>