altında "evlenme" demesini xatırladıqca daha berk ağlayırdım. Eslinde orda mene qarşı bir şeyler hiss etdiyini düşünmüşdüm. Necede axmaqmışam... Düşünceler içerisinde ne vaxt yuxuya daldığımdan xebersiz sabahın ilk işıqlarına yuxudan oyandım. Bu evde son seherim idi. Eşyalarımın axşamdan hazırlamışdım onsuz. Her şeyi maşına yükledikden sonra son defe meşeye yollandım. "Baba ağacı" elece de "ESMAHİR" yazısını görmeden gede bilmezdim. Yaxınlaşarken ağacın altında gördüyüm tanış sima yerimde donmağıma sebeb oldu.
-Sen burda ne edirsen?
Mahir sesimi eşidib ayağa qalxaraq menimle üzbeüz dayandı.
-Seni gözleyirdim.
-Meni?... Niye?
-Getmeden sene demek istediklerim var.
Qollarımı qoynumda birleşdirib teeccüb dolu gözlerimi üzüne zilledim.
-Bura geleceyimden nece emin idin?
Elini ağacdakı yazıya uzadıb dillendi.
-Onu görmeden getmeyeceyini bilirdim.
-Men... Men sevirem buranı.
Mahir xefifce gülümeyerek başını sağa sola herledi.
-Buranı sevdiyini bildiyim üçün demek istediklerimi burda demeyi seçdim.
-Mahir özünü yorma ne deyeceyini bilirem onsuz.
-Doğurdan? Ne deyecem?
-Burdan getdiyim üçün ne qeder şad olduğnu deyeceksen onsuz axşam bunu çox açıq şekilde belli etdin.
-Axşam çox esebleşdin?
Mahirin gülerek bu sualı vermesi meni lap cin atına mindirirdi.
-Sen heqiqeten delisen bilirsen yeqin. Sene boşuna kendin delisi demirem.
-Axşam dediklerim ve laqeyid davranışım üçün bağışla.
-Bağışlayım? Neye göre?
-Sadece seni esebleşdirmek istemişdim amma deyesen ireli getdim. Üzr isteyirem Esma.
-Sen menden üzr istemelere çox alışdın.
-Deyesen ele oldu.
Yeniden o şirin tebessümü üzüne yayıldı.
-Men artıq gedim. Salamat qal.
Sözümü deyib arxamı döndüm.
-Esma.
Mahir qolumdan tutub meni geri çekdi.
-Sözüm bitmedi qıvırcıq.
Dilimi udmuşdum istesemde danışa bilmezdim çünki nefes nefese dayanmışdıq.
-Seni sevirem.
İki sözden ibaret cümle meşede elecede qulaqlarımda eks seda verirdi. Heç birimiz hereket etmir sadece baxırdıq. Deyesen zaman durmuşdu amma yox

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>