SUSQUNLUĞUM
Afa. Q
Bölüm 8. Etiraf.
Günler bir birini evezleyirdi sanki tetilimin başa çatacağı günün yetişmesi üçün can atırdı. Mahirle menim aramızdakı adı qoyulmamış münasibet getdikce daha da mehriban hal alırdı. Her günümüzü beraber keçirir ve olduqca eylenirdik. Tez tez gezmek üçün rayon merkezine gedir, her günümüzün digerinden maraqlı keçmesi üçün çalışırdıq. Seherler vazkeçilmezimiz olan qaçışlar "Baba ağacın" yanında sona çatırdı. Eslinde o yer, o ağacın altı bizim en sevimli mesgenimize çevirilmişdi çünki ora böyük herflerle ESMAHİR yazılmışdı. Buna görede her fürsetde özümüzü orda tapır saatlarca söhbet edirdik.
Bir aylıq tetilim başa çatmışdı. Seher eve dönmek üçün yola çıxacaqdım. Qehve fincanını elime alıb son defe eyvana çıxaraq geceye qarşı qehvemi yudumlamağa başladım. Men burdan getmeyi heç istemirdim. Bu temiz havanı, bu gözel kendi qoyub yeniden beton yığınlarının arasına dönecekdim. Bu mene çox ağır gelirdi çünki men burda çox şey qazanmış ve çox deyişmişdim. İnsanların qarşılıqsız, heç bir çıxar gözlemeden bir birilerine deyer verdiyini men bu kentde görmüşdüm. Men burda bambaşqa bir Esma olmuşdum. Bütün bunların olduğu bir kentden getmek canımı yandırırdı. En esası ise men burda sevgimi qazanmışdım hem de bir Qurbanzade olaraq yox Esma olaraq. Beli men Mahiri sevirdim... Men onu sevirdim... Sevirdim... Hem de deli kimi sevirdim. Qarşılığı varmı yoxmu bilmirem amma men Mahiri çox sevirdim. İndi onu qoyub gedirdim üstegel başımda birde Tural belası vardı. Bu da azmış kimi atamla nece qarşılaşacağımı da bilmirdim. Bir neçe defe zeng vurmuşdu amma men geri yığmamışdım. İndi üz üze geldiyimiz zaman nece davranacaqdım? Gerçekleri bildiyim halda menim ailem qarşısındakı reaksiam ne olacaqdı? Her şey bir müemma olaraq qalırdı. Düşündükce beynim az qalırdı partlasın. Bu an zeif xarakterli olduğum üçün Allaha üsyan edirdim. Eger güclü olsaydım Tural ile evlenme fikrine en başından etiraz ederdim. Tek dileyim getdikden sonra atamın qerarı

[1] 2 3 ... 6 >>