seni.
-Niye ki? Men ölürdüm axı senin üçün.
Biraz evvel ki, ağlayan Esmadan eser elamet qalmamışdı çünki qeh qehelerim etrafa yayılmışdı.
-Esma sen hemişe gül, çox yaraşır.
Bu an Mahirin dediyi kompliment mene çatmırdı. Onun dilinden ilk defe eşitdiyim Esma sözüne ilişib qalmışdım. Çox gözel seslenirdi adım. Yene baxışlarımız bir birine kilidlenmişdi. Xırda, qara gözleri sanki okean idi ve men boğulmaq üzere idim. Özümü ele alıb baxışlarımı yana çevirdim.
-Sen niye ağlayırdın?
Mahirin sualı mene biraz evvel olanları xatırladırdı.
-Bu haqda danışmaq istemirem. Başqa mövzu aç mümkünse.
-Aydındı Esma xanım..... Ne haqqında danışaq?
Sual dolu baxışlarını üzümde gezdirdikce meni qeribe bir heyecan bürüyürdü.
-Özün haqda danış, meselen kimsen?
-Adım Mahirdir bildiyin kimi. Mahir Muradov. 28 yaşım var, memaram, 5 ildi bu kentde yaşayıram... Bu qeder.
-5 il? Men ele bilirdim 1 aydır burdasan?
-Yox 5 il. Daha evvel başqa evde idim amma sahibi evi satınca seninle qonşu oldum.
-Başa düşdüm... Bes ailen?
-Şeherde yaşayırdıq ailemle beraber sonra o, qorxunc qeza oldu valideyinlerimi itirdim. Mende şeherde yaşamağa son qoyub anamın doğulduğu kende köçdüm.
Mahirin şeher heyatını niye sevmediyini indi anlayırdım. Bu mövzuyu açdığıma göre özüme çox esebi idim çünki onun üzgün siması hessaslığından xeber verirdi.
-Bacı qardaşın varmı?
-Atamın bir qızı varmış amma görmemişem.
-Nece yeni?
-Anamla evli olduğu halda.... Qızı olub, anam öyrendi dava dalaş sonra da qeza.
-Heç görmemisen? Harda yaşayır? Necedi? Xeberin var?
-Bakıda yaşayır, evlidi bildiyim budur. Görmeye geldikde ise yox görmek istemirem.
-Orda senin canından, senin qanında biri var ve sen görmek istemirsen?
-Mene göre her şeyin günahkarı o, qızdı. Nece gedib görüm?
-Sehv düşünürsen. Senin kimi o, da atasını itirdi, senin kimi o, da tenhadı. Belke sene çox ehtyacı var? Bunları düşündünmü?
Mahir sadece susurdu... Haqlı olduğumu bilirdi ona göre susurdu.
-Biraz da sen danış, men yeterince

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>