Diger sehneye toxunaq. Yezidin Kufede vali qoyduğu lenetlik İbn Ziyadın memurları ona çatdırırlar ki, Kufede ab-hava deyişir. İbn Ziyad da deyir ki, yeqin saraya gelib, burada bir temteraq görende sarsılarlar, meğlubiyyetlerini qebul ederler. İndi tesevvür edek, ne qeder cemiyyet yığılıb, temteraq düzenlenib, hamısı da esirlere tamaşa edir. Adet üzre piyada, sehra-biyaban ile dincelmeden gelen, bütün yaxınları öldürülmüş insanlar bele veziyyetde nece olarlar? Amma Kerbela esirlerinin neinki bu ab-havadan ruhiyyeleri deyişir, onlar burada bir vüqar, izzet sehnesi yaradırlar ve o qeder izzetle, vüqarla daxil olurlar ki, İbn Ziyad lenetlik bu sehneden qezeblenir ve isteyir onlara hörmetsizlik etsin, amma cesareti çatmır.

İmam Seccadın (e) burada bir buyuruşu olur. Buyurur: “Ey Ziyadın oğlu! Bu gün qüdret taxtında oturubsan, Peyğemberin (s) övladları ise qarşında durublar. Ey Ziyadın oğlu, bele güman etme ki, bizim nezerimizde qiymetli bir deyerin vardır”.

İmam (e) bu cinayetkara çatdırır ki, harada otursan da, deyerin yoxdur, Peyğember Ehli-beytinden (e) heç bir zaman üstün ola bilmezsen ve bele bir işlerle bizim nezerimizde qüdretli görünmek isteyirsense, böyük sehvin var. Zelillik bizden tamamile uzaqdır.

O qeder tesir edir ibn Ziyada bu bir neçe kelme söz ki, çox narahat olur ve hetta emr verir ki, İmamı (e) qetle yetirsinler. Amma esirlerin – neçe müddet mehrumiyyetler içinde piyada yol geden ve olmazın meşeqqetlere meruz qalmaqlarına baxmayaraq, heqiqi izzet ve ezemetin tecessümü olan bu müqeddes insanların tesiri o qeder idi ki, Übeydullah ibn Ziyadın başında olanlar bele, bu tesirin altına düşürler ve cinayetkar valini bu qerardan daşındırırlar.

Amma burada bir sehne de yaşanır ki, yüziller sonra da bütün azadxah insanların qanını cuşa getirir. İmam Seccad (e) buyurur: “Meni öldürmekle qorxudursan?! Öldürülmek – bizim adetimiz, şehid olmaq ise - kerametimizdir”.

Bu bir neçe sözle İmam (e) bütün meselelerin nöqtesini qoyur. Atası Hüseyn (e) de,

[1] 2 3 4 >>