çevrilirdim. Çoxları meni faydalı şeye xerclemirdi. Buna göre insanlara nifret edirdim. Bu oğlanın cüzdanına nece düşdüyümü bilmirdim. Amma onu sevmeye başlamışdım. Deyesen, o da meni sevirdi. Çünki tek ümidi mene idi. Axı insanlar ümid etdikleri şeyleri sevirler... Her defe satıcılar meni redd etse de, oğlan yene de ümid edirdi. Bir müddet keçenden sonra o, meni cüzdandan çıxardı ve öz-özüne danışmağa başladı: - Budurmu axırım?! Meni cemiyyet qebul etmedi. 2 yaşımda valideynler uşaq evine atdılar. 18 yaşımda oradan da çıxardılar. Birteher restoranda ofisiant işlemeye başlamışdım, oradan da qovdular. Son qazancım ise bu cırıq manat oldu.-deyib cüzdanı denize tulladı. Men rahat yataqdan narahat cibe düşdüm. Oğlan hele de menden el çekmirdi. Nehayet, o, meni cibinden çıxardı. Öz-özüne “bir yamaq manatım var, ne xeyri var, ne ziyanı, verim bu dilençiye” deyerek meni bir dilençiye verdi ve çıxıb getdi. Dilençi meni o teref-bu terefe çevirib gözden keçirdi. Dodağının altında mırıldandı: - Başına deysin! Verdiyi pula baxda! Ele bil dilençi adam deyil. Bu deyib üzüme tüpürdü ve yere atıb tapdaladı. Artıq tehqir edilmişdim. Adi bir dilençiye de lazım deyildim. Üstelik ağrılarım da artırdı. Bu köhne, yamaq manat heç kese lazım deyildi... Yağış yağmağa başladı. Bir neçe saat idi ki, küçede qalmışdım.Birden palçıqlı bir ayaqqabının altına yapışdım. Bu dözülmez idi. Bir müddet sonra bu ezab bitdi ve yenisi başladı. Ayaqqabının altından ayrılıb su axını ile kanalizasiyaya axdım. İndi kanalizasiyada axınla üzürem, Bilmirem sonum haradadır. Son deqiqelerimi yaşayıram. P.S. Ey insan, sen de menim kimi elden-ele sürünerek yıpranırsan ve sonda parçalanmış halda tek qalırsan. Ölende de tek ölürsen.

<< 1 [2]