Maraq meni burumuwdu. Deyanetin tutqun simasina baxa baxa qalmiwdim ve onun keder yagan gozlerini gorende emin oldum ki yarasina toxunmuwam.
-Duzu,onun gunahi yoxdu. Her wey menim axmaqliqimdan oldu.
Deyanetin sesi meni ozume qaytardi. Getdikce bu ewq acisi ceken oglan butun maragimi oz uzerine cekirdi.O baxiwlar ne ifade edirdi,bilmirem amma,sevindirici bir weyler ved etmirdi.Ve guman ki,yene otenlere qayidib kovrelmiwdi. Bunu anlamaq ucun uzaqgoren olmaq lazim deyildi,yox,sadece gozlerine baxmaq kifayet idi.
-men onu cox sevirdim.Ele indi de sevirem. Hec vaxt onu itireceyim aglima gelmemiwdi.
Deyanetin sesi o qeder huznlu idi ki.Susdu. Susdu ve yol ceken gozlerini harasa,lap uzaqlara dikib dayandi.
Deyanetin yaratdiqi abu havaya duwub qalmiwdim. Ve ne qeribe ki,cixmaq da istemirdim.
Sevgi guclu mefhumdu. Derdi de agirdi.Omru boyu gercek sevgiye rast gelmeyib israrla <Sevgi yoxdur>deyenlerden savayi qarwiliqli ya qarwiliqsiz sevgi yawayan her kes onun kecirdiklerini texmin ele biler mence.
Sinedolusu bir ah cekdikden sora uzume baxdi. O an,hec vaxt soz altinda qalmayan men onu quru bir teselli etmekcun birce soz de tapa bilmirdim.
-Hekim ne deyir?o an bu sozler agzimdan nece cixdisa,yersiz daniwiqimdan cox pert oldum. Sohbete hec dexli olmayan sual. Tebessum etdi. Gulumsunende sol yanapinda ona cox yarawan bir capiq yaranirdi ki,o bununla cox wirin gorunurdu.
-emeliyyat olunmasa,kesile biler-vecsiz ve soyuq bir ses tonuyla cavab verdi. Sanki yad bir adamdan behs edirdi.
-Yaxwidi ki. Hec olmasa umud var.
-Emeliyyat istemirem.
-Axi. . .
-Bilirem,yene de istemirem.
-Niye?
-Cezami cekmek isteyirem. O qiza cekdirdiklerimdi hamisi. .
Deyib yene uzume baxdi.
-Bilirsen,o mene ele cox inanirdi ki. . .en cox inamini itirmeyine yaniram,deyib birden bire butun heyatini mene daniwmaga bawladi.
Deyanetden ayrilanda yol boyu butun duwuncelerimi mewgul eden fikirler eve gelende artiq bir heyat hekayesine donmuwdu. . .
Orta mektebin sonuncu sinfinde oxuyanda

[1] 2 >>