hesretle gözleyirdim…müellimeme de “Bütün qiymetlerim “5” olsa, atam mene velosiped alacaq” demişdim. O da “Baxaq görek” deyib gülümsemişdi…
Rübün sonu yetişdi…müelimmem rüblük cedvelleri paylayanda sanki üreyim dayanacaqdı…adımı oxuyanda qaçaraq cedvelimi aldım, süretle gözden keçirdim…bütün qiymetlerim 5 idi…çox sevindim, müellimemi qucaqladım…o da “Qaç, atana de, velosipedi qazandın artıq” dedi…
Bayıra nece süretle qaçdımsa, ayaqqabımın biri çıxıb yolda qaldı…qaça-qaça eve çatdım…anama cedvelimi gösterdim:
Atam velosipedi bu gün alacaq?
Anamın gözleri doldu…
-- Bilmirem, atandan soruşarıq.
-- Atam saat neçede gelecek? Bu gün gelmeyecek…Niye?
Atam uzun müddetdir xeste imiş, hemişe bizden gizledirmiş…hemin gün veziyyeti ağırlaşıb, xestexanaya aparıblar…qefilden bütün ümidlerim puç oldu…atamı xestexanaya aparıblar deye yox, velosipedimin axırı ne olacaq deye…uşaq idim de…
Bir neçe gün sonra atama baş çekmeye getdik. Emeliyyat elemişdiler, üzü yorğun görünürdü…meni gören kimi gözleri doldu…yanına yaxınlaşdım…alçaq sesle “Cedvelini aldın?” dedi. “Aldım, bax” dedim ve ona qiymetlerimi gösterdim…gülümsedi, bir az gözlerini yumub dinceldi, sonra yene açdı. “Men de sene velosiped alacağam” dedi…
Atamdan eşitdiyim son söz bu oldu…
O günden sonra menim velosipedim olmadı…
Uşaqlarımın velosipedi oldu, amma menim hele de yoxdur…
Bezen uşaqlarımın velosipedlerine toxunur, tebessümle zengini çalıram…bilmirem atama verdiyim vede xilaf çıxıram ya yox, amma onların velosipedinin arxasınca qaçıram…heç kim görmesin deye yaş kipriklerimi silerek…
Ata-analara “Uşaqlarınıza verdiyiniz sözü vaxtında yerine yetirin” deyende, bezen onlardan “Amma.. axı.. gerek.. onlar bizim istediklerimizi yerine yetirsinler” cavabını eşidirem ve beynimde hemişe bu xatire canlanır…
Ne cedveldeki qiymetleri, ne de özünü ağıllı aparmasını şert qoymayın…uşağınıza verdiyiniz sözleri vaxtında yerine yetirin…çünki bezen buna heqiqeten şansınız olmur…olsa da, uşaqlıq illerindekinin yerini vermir…

<< 1 [2]