Beli, elmle, bilikle bağlı meselelere mübarek İslam dini fövqel derecede yüksek ehemiyyet vermişdir. Mübarek İslamın bünövresini tefekkür, teeqqül, elm teşkil edir. Elm sözü, teeqqül sözü, tefekkür sözü Quranda çox-çox işlenib. Qurani-Kerimde yüz beş defe «elm» sözü ele «elm» kimi işlenib. Yeddi yüz yetmiş defe «elm» sözü müxtelif variantlarda, müxtelif formalarda işlenib. Qırx doqquz defe Quranda «eql» sözü işlenib, on sekkiz defe “fikir” sözü işlenib, iyirmi defe “fiqh” sözü işlenib. O zaman «fiqh» - ümumi biliklere deyirlermiş. Sonradan yalnız ehkamla bağlı elme “fiqh elmi” deyibler. O zaman bir adama feqih deyende, her sahede dolğun bilikler malik olan bir insan nezerde tutulurmuş. Bu reqemler onun üçün getirilir ki, İslamda elme verilen böyük ehemiyyet eyani suretde görünsün.

Böyük fransız alimi, mütefekkiri Jül Lebon bildirmişdir ki, İslam dininin diger dinlerden on iki üstünlüyü vardır. Yeni, on iki dene cehet vardır ki, İslam bütün başqa mekteblere bunlardan ders vere biler. Bu cehetler arasında Jül Lebon elmi xüsusile vurğulamışdır. İslam elme, eqle söykenir. İslama qederki dinlerin nümayendelerinden eleleri vardır ki, eql ve dinin bir-birlerine uyğun gelmeyen anlayışlar olduğunu düşünürler. Hesab edirler ki, inanc mövzuları elçatmazdır, eql ve tefekkürle anlanılan deyil. Eqli ve fikri tehqir edirdiler. Meselen, bezi tehrif olunmuş semavi dünyagörüşlerinin nümayendeleri bir cür insanlara başa salmalı idiler ki, nece olur Tanrı hem ata olur, hem oğul olur, hem de ki, müqeddes ruh. İnsanlar soruşanda ki, «bu nece olur?», deyerdiler şeytan sene ves-vese edir, bu haqda fikirleşme. Deyirdiler, bunlar ağılla başa düşülen meseleler deyil.

İslam ise deyir: eqide eqle söykenmelidir. Resuli-Ekrem (s) buyurub: “…Allaha sitayiş ve itaet - bilikle ediler…”.

Hezret Eli (e) buyurub: “Feziletlerin başı (başlanğıcı) – bilikdir. Feziletlerin son nöqtesi de bilikdir”.


ELM ÖYRENMEYİN VACİBATI


Eqide tefekküre söykenmelidir. Eqlle dinin arasında zerre qeder

[1] 2 >>