«… Doğrudanmı o yene öz ellerile öz qızını qetle yetirecekdir? Doğrudanmı onun bu günahsız körpeye eli qalxacaqdır?…». Artıq bir neçe il idi ki, yaxınları bu bedevi erebden qızının mövcudluğunu gizledirdiler. O zaman uşaq dünyaya gelende, bedevini inandırmışdılar ki, körpe ölü doğulmuşdur. Üstünden 6 il keçmiş o, bu heqiqeti bilmişdir. Ve cahiliyyet enenelerine sadiq olaraq, o canı canından, qanı qanından olan balasını, yalnız qız uşağı olması sebebinden diri-diri torpağa basdırmaq qerarına gelmişdir. O, bir anlıq da olsun, tereddüd etmedi. Artıq dördüncü defe idi ki, bu bedevi öz eli ile balasını torpağa gömürdü. Önceki üç qızı kimi. «Düzdür, - deye o fikirleşirdi, - o birileri basdırmaq daha asan idi – dilsiz-ağızsız idiler, ağılları heç şey kesmirdi, bununsa 6 yaşı var, ah-nalesi göye qalxıb. Amma ne etmeli, dede-babadan bele görmüşük, bir de ki, zeiflik etsem, camaat mene ne deyer? …».

Üstünden çox iller keçenden sonra bu bedevi ereb Hezret Peyğemberin (s) sehabelrinden birine rast geldi. Ve heqiqet nuru onun qübar bağlamış qelbini işıqlandıra bildi. Amma ömrünün axırınadek günahsız balasının: «Ata, etme bunu! Meni niye öldürürsen?! Günahım nedir? Mene rehmin gelsin!» naleleri Qiyamet tebili kimi onun qulaqlarında hayqıracaq ve bir cüt mesum gözde donub qalmış lal-dinmez irad cehennem odundan beter onun bütün vücudunu ebedi olaraq yandıracaqdı.

Bu – islamdan önceki Erebistan üçün sıradan bir tipik hadise idi. Günahsız balalar islamdan önceki cahiliyye zülmetine xas vehşi enenenin qurbanı olurdular. Bu eneneye esasen, ailede qız uşağı – bedbextliyin menbeyi idi, kişini düşmen qarşısında zeifleden amil idi. Ve bu iblisi deyerler sisteminde öz körpesini öldürmek, onu diri-diri yere basdırmaq şücaet ve metinlik elameti hesab olunurdu.

Ele teessürat yaranırdı ki, bu dehşetli reallığı sındırmağa qadir olan bir qüvve mövcud deyildir. Amma, sanki, möcüze baş verdi – pas bağlamış qelbler, daşa dönmüş ürekler, insanlara mehebbet ve gözellik bexş eden bir

[1] 2 3 ... 5 >>