Qaranlıq bir gece idi. Birden gözüm nur kimi saçan bir mekana yöneldi. Bu mekan mene tanış idi. Amma bu defe hemin mekanda yataqda hemişe gördüyüm sahibi deyil, qeyri bir insan uzanmışdı. Men onu da tanıyırdım. Düşündüm. Eceba, bir şey olmayıbmı? Bu yerdeyişmenin hikmeti ne? Yatağa bir de diqqetle nezer salanda, gördüm ki, hemin yataq sevincinden yere-göye sığmır. Men o yatağın her zaman xüsusi memnunluqla nur saçmasını müşahide edirdim. İndi ise yataq sanki vecde gelerek, sanki özünün bir mühüm missiya daşımasının ferqinde idi. Yataqda uzanan şexse baxdım. İlahi! Ne qeder oxşar metanet! Ne qeder oxşar nuraniyyet! Nece de yatağın önceki sahibinin bütün öyretdiklerini menimseyib!

Bir de diqqetle baxanda, yatağın etrafında Allahın müqerreb meleklerini gördüm. Onlar da buradadırlar. Demeli, yanılmamışam. Ne ise xüsusi bir şey baş vermekdedir. Budur: Hezret Cebrayıl yataqda uzananın başı üstünde, Hezret Mikayıl ise ayaqlarının sağ terefinde. Dayan, dayan. Bu ne sesdir?! Allahın bu eziz meleklerinden biri olan Hezret Mikayıl yataqda uzanana xitaben: “Allah melekler içinde seninle fexr etdi!”, - deyir. “Deyesen, deqiq ne ise xüsusi olaraq baş vermekdedir”, - deye düşündüm. Ele bu an mexsusi nuraniyyet bütün yeri-göyü burüyür. Aman Allah, bu nedir?! Bu nedir! İlahi vehy nazil olur:

“İnsanlardan elesi de var ki, Allahın razılığı üçün öz canını satır.

Allah bendelere qarşı çox şefqetli ve mehribandır”. (“Beqere”, 207)

Yox, artıq döze bilmirem. Ne baş vermekdedir?! Yatağın esl sahibi haradadır?! Maraq hissi meni meleklere teref aparır. Ne olub? Ey müqeddes varlıqlar! Siz söyleyiniz mene, Allah eşqine!

Şükür. Nehayet ki, mene anlatdırlar. Sen deme, menim gelişimin gecesi Allahın son Elçisi (s) düşmenlerin şerinden amanda qalmaq üçün Allahın emri ile Mekkeni terk edib Medineye hicret edib. Özüne getmek buyurulub, canı mislinde olan insanın ise vezifesi yatağında uzanmaq olub. Bele ki, düşmenler ayıq düşmesin. He, indi anladım. Demeli, Hezret Eli (e) bu sebebden

[1] 2 3 >>