"Dörd şam".
Qaranlıq bir otada dörd şam sakitce yanırdı.
Otaqda sessizlik olduğu üçün şamların pıçıltısı aydınca
eşidilirdi. Qapının arxasında dayanan uşaq diqqetle onların
söhbetine qulaq asırdı.
Birinci şam "Men sülhem, ancaq heç kim menim
yanmağıma kömek etmek istemir.Ne qeder yanmaq
istesemde, bilirem ki, söneceyem" dedi ve söndü.
İkinci şam "Men semimiyyetem, ancaq heç kim bir-birine
qarşı semimi olmur.Menimde yanmağımın artıq menası
qalmadı" - deyerek söndü ve qaranlığa qerq oldu.
Üçüncü şam "Men sevgiyem, ancaq insanlar meni
özlerinden uzaqlaşdırmağa çalışırlar.Onlar artıq öz
yaxınlarınıda sevmirler" - deyerek bir göz qırpımında söndü.
Pıçıltıların kesildiyini eşiden uşaq içeri girdi. Sönmüş
şamlara baxaraq hönkür-hönkür ağlamağa başladı.
Dördüncü şam uşağa teskinlik vererek, "Qorxma ne qeder
ki, men yanıram heç bir şam söne bilmez. Çünki men
ümidem" -dedi.
Gözleri parıldayan uşaq şamı götürerek o biri şamları
yandırdı...
