“gelecek” deye, özüme teselli vermişem.


Ata, bilirsen, bu gün mektebi bitirirem. Mekteb illerim sensiz keçdi, gelmedin. Yene de ümid edirem...Geleceksen.

On bir illik mektebi başa vurdum, o qeder inşalar yazdım ki, senden. Avtobioqrafiyamı yazanda çox çetinlik çekirdim, ata. Haqqında olan hissesinde. Birteher bu illeri bir-birimizi görmeden vurduq başa.

Sonrakı illerde her cehetden sene daha çox ehtiyacım olacağını bilirdim. Daha çox ümid, daha çox gözleyirdim.

Universitete ikinci il qebul oldum. Eşitseydin, kim bilir, ne qeder sevinecekdin!

Mektebde olduğu kimi, universitetde de yoxluğun her an qarşıma çıxdı, ancaq orda sensizliyimi gizlemişdim. Kiçik kend mektebinde, qohum-eqreba, dost-tanış içinde bunu ede bilmezdim, amma orda elime bir fürset düşmüşdü: Seni yoxdan var etmişdim! Her gün acıq çıxırmış kimi senden behs edirdim. Her ne qeder etsem de, bir yerde ilişib qalırdım. Sorğu-suallar ise beyaz yalanlarla cavablanırdı. Ne edim ata, sayende yalançı da olmuşdum...

Seni günahkar bilmirem, haşa. Esla pis başa düşme, bağışla. Belke de menim sehvimdir.

Universitetin 3-cü kursunda aile heyatı qurdum. Ata, toyumda yoxluğunu daha derinden anladım. Gülüşümde, sevincimde sensizlik duyulurdu. Her dem yarımçıq, her işim yarıda. Ata, başını daim dik tut, övladın heç vaxt senin adına, senin şanına leke getirmeyib. Fexrle danış menden.

Ağızdan-ağıza dolaşan söhbetlerde haqqında pis söz eşitmemişem. “Merd oğuldu” - deyirler.

Sevgin ise bir efsane olub. Anamı çox istemisen. Bes meni niye o qeder istemedin? Bu sualım incidirmi seni? Bağışla, ata. Meni de incidir, ancaq cavab tapmaq isteyirem. Kiçicik bir körpenin axı neye gücü çatar? Terk edilecek qeder ne günah işlede biler?

Günahım varsa, yene de bağışla, bağışla, bağışla.


Ele maraqlıdır mene, bilim, günlerin nece keçir? Başını ne ile qatırsan, ne seni meşğul edir? Fikrimde gelirem yanına, tuturuq el-ele, gezirik bir yerde ata-bala. Hamı bize baxır...

Bir övladlıq

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>