Heç göre bilmediyim, amma daim hiss etdiyim gözlerinden bir qurtum nefes alıb sene yazıram yene...
Ürek mürekkebiyle yazılmış o qeder qaralamaya inad seni yaşayıram setirlerimde...
Seni cox sevirem , bilmesen bele...
Sen ve men... İki ayrı şeherin seherinde eyni güneşle oyanan iki sevdalı... Qeyri-mümkünlüyün içinde yoxluğun acınefesinde eşqi teneffüs eden iki ürek...
Bilirsenmi yağışı dilenen quru torpaq kimi her seher heç bilmediyim nefesini teneffüs edirem men...
Güneşi gözleyen quru yarpaq kimi axşam qırmızılığında gelecekmişsen kimi hemişe seni gözleyirem...
Bilirem heç bir zaman qapımı döymeyecek ellerin ve belke de heç bir zaman ellerini tuta bilmeyeceyem ve ellerim ovuc içlerinde terlemeyecek belke de heç bir zaman..
Olsun men yene de seni çox sevirem... Burax bu dünya bize hesret borcu olsun..
Deymesin dodaqlarımız dodaqlarımıza... Sevgi bu deyilmi ? Yoxluğunda bele sevmeyi bilmek...
Men seni yoxluğunda bele sevmeye razıyam...
Eşqi ucaldan bu deyilmi ki onsuz da? Buralara yağış dolu buludlar qonaq olduğunda seni bir daha axtarıram yağışın her damlasında...
Çünki saçlarımı isladan bir yağış damlası qeder aydın olduğunu bilirem bu sevginin...
Senden uzaqda toxunduğum her şey de ellerinin istiliyini axtarıb dayanıram..
Halbuki ellerini heç tutmadım ki...
Amma hiss edirem o istiliyi ve o heç bilmediyim istiliye ele çox darıxıram ki... Baxdığım her nöqtede gözlerinin derinliyindeki ümidi sevirem...
Bilirem gözlerini heç görmedim amma görmesem de hemişe seni yaşayıram men...
Seninle yaşayır kimi yaşayıram senden uzaqlarda buralarda...
Seninle görmeden sevmeyi, toxunmadan hiss etmeyi öyrendim men...
Seninle ürekden sevmeyi öyrendim men.
