Dünen hele gözlerime baxırdıın,
İndi yana çevirirsen üzünü.
Dünen mensiz olanda darıxırdın,
İndi mene çox görürsen özünü.
Men kimem ki, bir ağılsız, key qadın,
Ağıllısan, mene cavab versene.
Yüz il keçse, susmaz yene feryadım:
“Canım-gözüm, neylemişem men sene?!”
Yoxsa bizi ögey balası biler;
Sevgi bize zülm eleyer, yorulmaz.
Axan qanı, göz yaşını su biler;
Göz yaşında, qanda çimer, durulmaz.
Gah qatarlar, gah gemiler ayırar,
Yollar durar sevenlerin qesdine.
İniltimiz yer üzüne yayılar:
“Canım-gözüm, neylemişem men sene?!”
Dünen hele men başının tacıydım,
Sen qarşımda qolu bağlı qul kimi.
Birden-bire bir cüt elin açıldı;
Yere düşdü ömrüm xırda pul kimi.
Lap bir uşaq qatilitek eger men
Bir gün çıxsam mehkeme kürsüsüne,
Cehennemde rastlaşsaq da, deyerem:
“Canım-gözüm, neylemişem men sene?!”
Soruşaram çarpayıdan, divandan:
“Ne günahın cezasını çekirem?”
Ne olsun ki, öpüşmüşük bir zaman,
İndi gerek çarmıxamı çekilem?
Sen gah oda atdın meni, gah suya,
Gah yandırdın, gah dondurdun eksine.
Sen gör neler etmisen men yazığa!
Canım-gözüm, neylemişem men sene?!
Ne yaxşı ki, ağıllandım axırda,
Senin adın bir de gelmez dilime.
Bir ürekden sevgi yoxa çıxanda
Bağban ölüm ayaq basır yerine.
Ne xeyri var – ha silkele indi sen,
Kim bar umar bir qurumuş ağacdan?
Canım-gözüm sene neylemişemse,
Hamısına göre meni bağışla!..
