Uçuq sökük bir küçe, divarlardan ay axır.
Ayın üzü gizlice qaranlıqlara baxır......
Külek esir elleri hesret sepir yollara,
yollar xatireleri aparır uzaqlara...
Buludlar dolub yaman, deniz yağır küçeye,
o küçede yuyunan bir hesretdir bir gece....
Dalğalanır ağaclar telleri suya düşür.
Yelken açır yarpaqlar ümüdsüzlüye üzür...
Uzaqlaşıb aydınlıq, yaxın getmir göylere
çerçivesi aralıq, yene sınmış pencere.....
Eks etdirir semanı yerdeki lal parçalar...
Orda minlerle xeyal bir kölgeni parçalar....
Şam da sönüb. Masada ezel olub mektublar,
Göz yaşıyla islanan xezel olub mektublar ...
Üşüyür qanadları, toxunan yox üzüne,
küllenmiş misraları hesr olunub özüne.
Sarıdan bir don geyib bezeyi toz dumandır...
Bu mektublar bu evde, sessizliye limandır...
Bir payızdır cümleler torpaqda naxış kimi..
divarlardan resimler süzülür yağış kimi....
Şaxta kesir ayrılıq. Gülüşleri qar örtür,
Burda her yer qaranlıq, burda ümidler ölür..
Kölgelerin eyninde boz rengin çalarları,
Dayanıblar ruh kimi, soyuqdur mezarları..
daşlarında yox resim ...Yoxluqda min baxış var
Her yer qurudur ancaq, bu küçede yağış var....
