Sevgi ve Ayrılıq meydanın kenarında dayanıb genc cütlüye tamaşa edirdiler.<br>
Ayrılıq Sevgiye deyir: &quot;Merc gelek, men onları bir-birinden ayıraram!&quot;<br>
Sevgi deyir: &quot; Dayan, qoy evvelce men onlara birce defe yanaşım, sonra sen istediyin qeder onlara yanaşa bilersen- ondan sonra görerik ki, sen onları ayıra bilersen, yoxsa yox,&quot;. Ayrılıq razılaşır.<br>
Sevgi genc cütlüye yaxınlaşır, onlara toxunur ve onların gözlerindeki qığılcım yarandığını görür... Sevgi uzaqıaşır ve deyir:<br>
&quot;İndi senin növbendir&quot;.<br>
Ayrılıq cavab verir: &quot;Yox, men indi heç ne ede bilmerem, indi onların ürekleri sevgi ile doludur. Men sonra onlara yaxınlaşacam.&quot;<br>
Zaman keçir. Ayrılıq eve yaxınlaşanda evde genc ana, körpe ve ata görür. Ayrılıq ümid edir ki, sevgi artıq keçib gedib. O, bu ümidle evin kandarına qedem qoyur. Onlara yaxınlaşanda gözlerinde<br>
Minnetdarlığı görür. Ayrılıq geri dönür ve deyir: &quot;Men sonra gelecem&quot;.<br>
Zaman keçir, Ayrılıq yeniden peyda olur. Bu defe evde ses-küy salan uşaqları sakitleşdiren işden yorğun gelmiş ata ve ananı görür. Ayrılıq ümid edir ki, bu defe onları ayıra bilecek – çünki bu iller erzinde Sevgi ve Minnetdarlıq onların üreyinden yox olub getmelidir. Amma bu defe onların gözlerine baxanda Hörmet ve Anlayışı görür. &quot;Men sonra gelerem&quot;- Ayrılıq deyir.<br>
Zaman keçir. Ayrılıq yene onların evine yaxınlaşır. O, ağ saçlı atanın yetkin uşaqlarına ne ise izah etdiyini, qadının ise metbexde yemek hazırladığını görür. Onların gözlerine baxan Ayrılıq bu defe teessüfle köks ötürür: çünki onların gözlerinde İnam görür. &quot;Men sonra gelerem&quot;- deyib gedir.<br>
Zaman keçir. Ayrılıq yene eve yaxınlaşır, evde ora-bura qaçan neveleri, buxarının yanında qızınan yaşlanmış qadını görür. Ayrılıq baxır ve öz-özüne fikirleşir: &quot;Deyesen menim vaxtım gelib çatıb&quot;. O , yaşlı qadının gözlerine baxmaq isteyerken, qadın ayağa qalxır ve evden çıxır. Ayrılıq onun ardınca gedir. Qadın

[1] 2 >>