Ölümcül xesteliye düçar olmuş
genc qızın gündeliyinin son
sehifesindeki yazı
“ Heyat gözeldir,yaşamaq
inanılmaz şirindir.İnsanlar bunu
derk etmir.Ele bil,bele de
olmalıdır.Bilirsiniz,men heyatın
deyerini son 1 ilde anladım.19
yaşım var.Ömrümün,gencliyimin
en gözel,evezolunmaz dövrünü
yaşayıram.Daha doğrusu yaşamalı
idim.Yeni menim 20-ci doğum
günüm qeyd olunmayacaq.Men
ömrümün 20-ci payız yağışlarında
islanmayacam! Bir daha 20-ci
qışın,qarın yağmasına tamaşa
etmeyeceyem!Çünki…Çünki,men
20 yaşıma qedem qoymamış bu
gözel heyata
“Elvida”deyecem.Demeye
mecburam.Çünki,men
xesteyem.Heç vaxt sağalmaq
ümidi olmayan xeste.Eslinde men
heç de taleyimden
gileylenmirem.Hamı ne vaxtsa bu
dünya ile vidalaşır.Men de hamı
kimi.Amma bilirsiniz, men özümü
daha şanslı hesab edirem.
Bir düşünün.İnsanların çoxu qefil
ölüm neticesinde dünyasını
deyişir.Çox arzuları, planları
yarımçıq qalır.Amma, men
hekimlerin sayesinde texmini de
olsa, ölüm vaxtımı bilirem.(Deqiq
ölüm vaxtını ise Rebbimden başqa
kimse bilmez.) İlk önce Allahın,
sonra da valideynleriminkömeyi
ile isteklerimi heyata keçirirem.
Onu deyim ki, xesteliyim xarici
görünüşümden hiss olunmur.Meni
daxilen yeyib-bitirir.Her şey bir
kenara, ata-anam çox
üzülür.Tesevvüredin, gözlerinin
qarşısında, min eziyyetle
böyütdükleri qızları, genc yaşda
her gün şam kimi eriyir, amma,
onlar bunun qarşısında
acizdirler.Menenece hesretle
baxdıqlarını görmek meni daha
da pis edir.
Bu heyatda her şeye sahib
olmuşam.Valideynlerimin
sayesinde heç bir eksiyim
olmadan şehzade kimi
yaşamışam.Amma üreyimde tek
bir isteyim qalıb.Birce onu bu
heyatda dadmamışam.Deyeceyem,
amma gülmeyin de…Ele isterdim
ki, seveceyim, elini berk-berk
tutacağım, ölende yanımda
olacağını bildiyim sevdiyim
olsun.Eslinde meni seven biri
var.Neçe ildir meni sevir.Xeste
olsam da yene de sevdiyini
deyir.Amma men ona “he”
dememişem.1 ildir xesteyem.Hele
6 ayım var.Sabah ona “he”
deyeceyem. Birlikde el-ele

[1] 2 >>