yaxınlaşdı-Gülçin bize biraz izin ver.
Gülçin çıxdıqdan sonra Nezaket xanım masaya eyleşib,menim de qarşısında oturmağımı işare etdi.
-qızım biz seni çox beyendik,Azer de razıdı amma biz senin deqiq fikrini bilmirik.
-M...Men...Men-dilim dolaşır,ne deyeceyimi unudurdum-Biz bir birimizi yaxşı tanımrıq...
-Düz deyirsen hele bir defe görüşmüsüz amma ne edim oğlumun xeyir işini görmek isteyirem...
-Başa düşrem amma qerar vererken telesmek istemirem.
-Yaxşı qızım tanıyın bir birinizi amma çox çekmesin.Eslinde Azer çetin oğlandı,sene qarşı kobudluq ede biler ancaq onun çox yumşaq,pambıq kimi qelbi var eger Azerin o damarını tuta bilsen seni ömür boyu ovcunda gezdirer.
Qarşılıq olaraq sadece gülümsedim.Nezaket xanım qalxıb qonaq otağına keçdi.Fikir meni bürümüşdü,düzmü edirdim sehvmi? Qapının sesine fikrimden ayılıb qapıya yaxınlaşaraq açdım.Gelen Azer idi,yene sert baxışların üzüme zilledi,qorxurdum ki,bu baxışlar evvel axır üzümde deşik açacaq.
-Salam...Necesen?
-Yaxşıyam siz?
-Mende yaxşıyam.Telefonunu vere bilersen? Menim telefonum dostumda qalıb,deyim eve göndersin.
Elimde ki,telefonu ona uzatdım.Emr formasında demediyi üçün sevinerken xatırkadıqlarımla sevincim üzümde donmuşdu.Men onun adını ferqli qeyd etmişdim.Yavaş yavaş başımı qaldırdığımda gördüyüme inana bilmemişdim.Teecübden ağzım açıq qalmışdı.O gülürdü...Azer gülürdü...Gülerken de yaraşıqlı idi...Off ne danışram men.
Biranda gülümseyen gözlerini mene dikdi.
-Demek "buz parçası" ?
Allahım niye burada ve umumiyetle heç yerde aralanmış yer yox idi...

<< 1 ... 3 4 [5]