kinoteatra getmemişdiniz, qaranlıqda onun elini tutmağı çox arzulayırdın.
Senin en gözel günlerinde yanında olmamışdı, ola bilmemişdi, kederli ve uzun bir mesaj yazmışdı.
Yazdığın dramın premyerasına gele bilmemişdi, qüsseli sesiyle “bizim dramımızı yazanda mütleq gelecem” demişdi.
Sonra zeng vurub ağlamışdı, qezetdeki şekillerine baxıb teselli tapmışdı.
Seni çox sevmişdi.
Amma bilirdiniz ki, bu gözel oyun bir gün başa çatacaq.
Evinde ona verdiyin, özüyle apara bilmediyi güllerin solması kimi başa çatacaqdı.
Ona aldığın ve yene de ancaq senin yanında geydiyi köyneyin tiftiklenmesi kimi…

<< 1 [2]