Sen evli bir qadını sevdinmi, heç?
İkiniz de adilikden bezmişdiniz, sizi yer yox, göy maraqlandırırdı,
İkiniz de yorulmuşdunuz yaşamaqdan…
İkiniz de ferqli bir şeyler isteyirdiniz ve buna göre de size maraqla baxan gözlere tebessümle güldünüz.
Ve roman başladı!!!
İndi romanın bitdiyini hiss edende düşünürsen ki, bu romana başlamaq lazım idimi?
Amma bu senin iradenden kenardaydı, hetta onun üstündeydi.
Senden soruşmamışdılar, amma senin buna ehtiyacın vardı.
Susuzluqdan yanan bir adama “su isteyirsen” demezler ki…
O adam kimi qadını çekdin başına…
Serxoş etdi seni…
Serxoş havayla sevdin.
Amma engellerin çox idi.
Maneelerin hedsiz idi.
İstediyin zaman zeng vura bilmezdim.
Sen heç zaman zeng vura bilmezdin.
O zeng vuracaqdı ancaq.
Axşamlar onu arzulayırdın, onunla birge filme baxmaq, yemek yemek isteyirdin.
Bir defe, cemi bir defe geceni onunla yatıb, seher onunla oyanmaq isteyirdin.
Onunla üzbeüz oturub söhbet etmek isteyirdin.
Amma o hardaydı?
Sen onu düşüne-düşüne kederli mahnılara qulaq asanda o uşaqlarına layla deyirdi, şeksiz ki, bu laylalar senin mahnılarından az kederli deyildi.
Erinin qulluğundaydı, onun yatağındaydı, onun yanındaydı.
Sen qısqanırdın delicesine, içini yeyirdin, çox içende ağlayırdın, amma ona heç ne demirdin.
Amma heç bir şey deyişmirdi.
Ne sende onunla evlenesi cesaret vardı, ne de onda boşanacaq qeder qetiyyet.
Yükün çox, ferehin yox idi.
Ancaq sen anlaya bilerdin bir nömreni yüz defe yığıb “Yes”e basmamağın eziyyetini.
Ancaq sen gecenin kederini yaza bilerdin.
Buna göre de yazdığın hekayelerde bütün facieler ancaq geceler baş verirdi, seher açılan kimi melekler yere enirdi, sülh berpa olurdu.
O da senin evine seherler gelirdi.
Amma sen dözmeliydin gecelere.
Tale senin fövqündeydi, sen qatlaşmalı idin.
Arzuların göye asılmışdı, elin çatmırdı ve bir hime bend idi, yere düşüb çilik-çilik olacaqdı, dodaqlarını qanadacaqdı.
Birce defe de şeherde yanaşı gezmemişdiniz, halbuki çox arzulamışdın.
Birce defe de

[1] 2 >>