Bir defe müellim telebelerden soruşdu:
- İnsanlar niye mübahise edende qışqırır?
- Çünki esebileşirler, sakit ola bilmirler – biri cavab verdi.
- Qarşındakı adam düz yanındadırsa, qışqırmaq neye lazımdır? – müellim soruşdu – Olmazmı ki, sakit danışasan?
Telebelerin heresi bir cavab verdi. Lakin heç biri müellimi razı salmadı. Axırda özü izah etmeli oldu:
- İnsanlar bir-birilerinden razı olmayanda, mübahise edende onların ürekleri bir-birinden uzaqlaşır. Ona göre de bir-birlerini eşitmirler ve qışqırmaq mecburiyyetinde qalırlar. Ne qeder çox esebileşirlerse, bir o qeder berkden qışqırırlar. Bes insanlar bir-birlerini sevende ne baş verir? Onlar qışqırmırlar. Eksine sakit danışırlar. Çünki ürekleri bir-birine çox yaxın olur ve qışqırmağa ehtiyac qalmır.
Bes bir-birine da çox aşiq olanda ne baş verir? – müellim davam etdi. Ümumiyyetle danışmırlar, sadece pıçıldayırlar ve sevgi onları daha da yaxın edir. Onlar sadece bir-birlerinin gözünün içine baxır ve danışmadan bir-birlerini başa düşürler. Mübahise etdiyiniz zaman üreklerinize bir-birinizden uzaqlaşmağa icaze vermeyin, aranızdakı mesafeni artıran sözler işletmeyin. Çünki bir gün geler, mesafe o qeder uzaq olar ki, ona geden yolu tapa bilmeyesiniz.
