olsun eve de getmemişdi, atasının yanında da deyildi.. Telefonu söndürüb oturacaĝın üstüne tulladı..
Hara getmiş ola bilerdi.
-Lenet olsun.
Deye baĝırıb yumruĝunu sükana vurmuşdu.. Niye qezebli olduĝunu anlaya bilmirdi.. Gürcüstana getdiyinde Selma'nı birdefelik buraxmayacaqdı mı?.. Ìstediyi olmuşdu.. Selma qüruru yerle bir olmuş, meĝlub şekilde savaş meydanını terk etmişdi..
Amma qelbi yanırdı...
-Sende meni buraxma Selma..
Deye pıçıldadı.. Artıq çox gec idi.. Selma'nın qelbinde saĝalmayacaq bir yara açmışdı.. Bunun dönüşü yox idi..

*-*-*-*-*-*

Zerif elleri soyuq mezar daşına toxundu.. Kimsesiz qalmış bir uşaq ilk kime sıĝınardı?..
-Ana..
Deye pıçıldadı.. Bir damla göz yaşı yanaqlarında iz buraxıb dodaqlarına qovuşdu..
-Çox canım acıyır..
Belkede bu hadise bir neçe hefte evvel yaşansaydı qelbi bu qeder acımazdı.. Başını soyuq mezar daşına qoyub hıcqırıqlara boĝuldu..
Keçen zamanın ferqinde deyildi.. Çiynine toxunan el ile irkildi.. Başını qaldırıb geri çevrildi.. Gördüyü üzle derin bir nefes aldı..
-Ata..
Deye pıçıldadı.. Atası onun bura geleceyini bilirdi.. Qızını qolları arasına alıb..
-Aĝlama..
Demişdi.. Başını atasının güvenli çiynine söykeyib göz yaşlarına boĝuldu..
-Gedek burdan ata.. Apar meni.. Burda, bu şeherde qalmaq istemirem.
Dedi..

"SENİ KİMLER ALDI...Yazar: NAZLI QAFARLI"

<< 1 ... 6 7 [8]