Demirçi uzun iller cavanlıq edib gezib-dolaşdıqdan sonra bir gün özüne gelir. Yaşayışınn doğru olmadığını anlayıb tövbe ederek her şeyi bir kenara qoyub Allahın yoluna qedem qoyur. Amma bundan sonra da heyatı rahatlaşmır, eksine problemleri, sıxıntıları günü günden artmağa başlayır.
Bir gün dostu onun emalatxanasına gelib deyir:
" Vallah, seni süstleşdirmek ve tutduğun bu yoldan çekindirmek istemirem. Amma Allah yoluna qedem qoyduqdan sonra lap pis sıxıntılara düşmüsen ki?!"
Demirçi bir söz deye bilmedi. Çünki bir neçe müddet idi ki, bu sual onun da beynini yeyirdi. Amma dostunun da sualını cavabsız qoymaq istemirdi, sadece verecek cavabı yox idi.
Bir neçe saniye sükut etdikden sonra demirçi sanki istediyi cavabı tapdı ve bele dedi:
"Bilirsen, menim yanıma xam polad getirirler, mense onlardan qılınc düzeldirem. Evvel onları cehennem kimi isti kürenin içerisine salıb közerene kimi qızdırıram. Sonra en ağır çekicimi götürerek onu istediyim şekile salmaq üçün döyeclemeye başlayıram. Sonra bu qızarmış poladı soyuq suya salıram. Bezen sanki poladın istiden soyuğa düşdüyü üçün nece sızıldadığını, nale çekdiyini eşidirem".
Demirçi yene bir neçe saniye susdu ve sonra sözüne davam etdi:
"Bezen görürem ki, bezi poladlar bu eziyyetlere dözmür ve üzerilerinde çatlar emele gelir. Artıq bu poladlar gereksiz olduqlarına ve işe yaramayacaqlarına göre onları kenara atıram.
Beli, Allah bezen meni "istiye" salır ve bezen de möhkem "döyecleyir". Bezen de hemin soyuq suya batırılan polad kimi nale çekirem. Amma Allahdan tekce istediyim budur:
Allahım, istediyin şekle düşmeyince menden el götürme. Meni istediyin formaya salmaq üçün beyendiyin her bir üsuldan istifade et, ne qeder zaman lazımdırsa, meni döyecle. Ancaq ne olar, meni gereksiz polad kimi kenara atama!"
