qalsın, yaxud da hemişe üreyin ağrısın. Senin dilin başqasını sancdığı kimi senin özünü de çox pis sanca biler. Görün hetta bu dünyada dilinin ucbatından ne qeder ölenler var. Kimisi bir söyüş üstünde, kimi bir mübahiseden, kimi söz atmaqdan, kimi yalançılıqdan, kimi böhtandan, kimi söz gezdirenlikden, kimi yalançı şahidlikden öldürülüb. Demeli axiret günü hesabdan evvel, bu dünyada bele dilinden belalara düşenler az deyil. Dediyi her sözü (yazmaq üçün) onun yanında hazır durub gözleyen (iki melek) vardır! (Qaf, 18) deye buyurur Allahu teala. Amma indiki zamanda ele möminler var ki, namazlarının vaxtını keçirmez, sünnetleri eksiltmez, her hefte oruc tutarlar, küçede başı aşağı gezer ve hetta televizora bele baxmazlar ki, gözleri haram görmesin. Bütün şübheli emellerden çekinerler ki, harama yaxınlaşmasınlar, amma bir yerde yığılanda, bir meclisde oturanda, ondan-bundan danışmağa başlayarlar. İbn el-Qeyyim de bu cür möminleri tesvir ederek deyir; Neçe-neçe dindarlar var ki, dilleri, sağ ve ölü insanların namuslarında gezer. İbn el-Qeyyim demek isteyir ki, dillerini qorumazlar, başqalarının haqqında danışarlar. Başqaları haqqında danışmaq heqiqeten biz tesevvür etdiyimiz kimi adi bir iş deyil.

Peyğemberimizin (s.a.s) İfk hadisesinde başına gelenler de, ele bir neferin dilinden çıxardığı bir sözün ucbatından olmuşdu. Möminlerin anası Aişe (r.a) karvandan geride qalıb yolunu azarken, sehabelerden biri gedib onu tapıb getirmişdi. Bunu gören üreyi qurdlular pis zenne qapılmışlar ve söz atmağa başlamışlar. Tebii ki, bu da hem Peyğemberi (s.a.s) hem de Onun (s.a.s) heyat yoldaşını incitmişdi. Bizim kimi insan olan Resulullah (s.a.s) ise heqiqeti bilmediyinden nece addım atacağını bilmemişdi. Yoldaşını gedib atası evine buraxmış ve bir ay belece ikisi de ayrı qalmışdılar. Dilden çıxan bir şerre ve böhtana göre, müselmanlar arasında çaxnaşma salan, Peyğember ailesini dağıdan, hemçinin Aişenin (s.a.s) atası Ebu Bekrin (r.a) üreyini qıran ve saire kimi fesadlar töreden bu

<< 1 [2] 3 >>