Gel otur, üz-üze söhbet eyleyek,
Gör, haçandır ölüb sevgimiz bizim…
Niye defn etmirik, ne gözleyirik?
Meyit ortalıqda qalıb, ezizim!
Ele soruşursan ki, niye ölüb bu?
Ele bil, bilmirdin, xeste yatırdı!
Bir addım ireli addım atanda,
On addım geriye addım atırdı…
Yene soruşursan, ne derdi vardı,
Hekim uazaqdaydı, aralı idi?
Hesret xestesiydi, gücü çatmırdı,
Vüsal dermanları bahalı idi.
Heç ne gelmese de elimden menim,
Ona yaşamağa heves verirdim.
Seni soruşanda, “Gelecek…”-deyib,
Neçe ildir ki, süni nefes verirdim.
Baxma ki, xestelik kiçildib onu,
Qebrini qazmışam özünden böyük.
Artıq, göz yaşımla qüsul vermişem,
Yumaq lazım deyil, kefenine bük.
Götür cenazeni, heç ne soruşma,
Daha “Ne üçün”-ü, “Niye”-si yoxdur!
Seni çağırmağımın bir sebebi var,
Camaat demesin yiyesi yoxdur…
Basdırdıq…Çox sağ ol, kömeyin üçün,
İndi, bir sebeb var, döyünsün ürek?
Ölen sevgimize baş daşı qoyduq,
Gel, bu baş daşının yanında ölek!
