Xatırlayırsanmı, uşaqken ne böyük yaxşılıq xeyallarımız var idi?
İnsanlığın yaxşılığı üçün bir şeyler edib, bezi insanların «qehremanı» olacaqdıq.
Çox teessüf ki, biz böyüdükce bu xeyallarımız kiçildi ...
Uşaqken böyük yaxşılıqlar etmeye isteyimiz var idi, amma imkanımız yox idi. Sonra böyüdük, imkanlarımız oldu, amma bu defe hereketli heyatımızın yaratdığı daxili ses-küyden yaxşılığın o mesum sesini eşitmez olduq.İnanıram ki, her insanın içinde bir yaxşılıq instinkti olur. Bu instinkt, onu memnun edecek bir şeyler etme ehtiyacı yaradır. Bu ehtiyac, yemek yeme ya da su içmek kimi insanı temin etmek üçün insana tezyiq göstermez. O, insanın içinde sakit bir şekilde dayanır. Çılğın deyil, soylu bir ehtiyacdır o. Onun sesini eşitmek üçün diqqetle onu dinlemeye çalışmalısınız.
İçinizdeki yaxşılıq etme ehtiyacını ödemek üçün ne edirsiniz?
Bir müdrike göre; «Qarşılığını vere bilmeyen birine bir yaxşılıq etmedikce, mükemmel bir gün yaşamış sayılmazsınız.»
Bu meyara göre günlerinizi saysaydınız, "yaxşılıq yaşınız" neçe olardı?
İçimizde yaxşı bir insan olduğumuza inanmaq isteyen, biri var!
